Ze kwam al bellend het cafetaria in, en liet, al doorpratend een briefje zien aan de uitbater waar het soort broodje met beleg op stond geschreven welke ze wilde eten voor haar lunch. Deze, ik gebruik de term losjes, dame, was de schaamte duidelijk voorbij. Niets ter wereld was belangrijker dan haar telefoongesprek. De uitbater koos er niet voor om haar aan te spreken op haar asociale gedrag, of haar te negeren tot ze haar gesprek had afgerond, maar nam de geschreven bestelling aan, rekende af met de nog steeds doorpratende vrouw, die vervolgens hevig in gesprek wachtte tot haar bestelling klaar was en nam die al doorkletsend aan en verliet het pand.
Ik heb dit met stijgende verbazing aangezien en vroeg me tegelijkertijd af of ze het broodje tijdens haar telefoongesprek zou gaan nuttigen en met volle mond door zou blijven praten. Dat is niet netjes, maar wat wel of niet netjes is daar had ze naar mijn gevoel toch al niet zo heel veel idee van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten