Het lot

Omdat hoop de zotten in vreugde doet leven, koop ik iedere maand een staatslot. Ik ben al verheugd als ik een tientje terugwin en mijn grootste vangst was 2 jaar geleden een keer €100,-. Dat was net voordat ik naar Londen ging om aldaar mijn verjaardag te ondergaan, dus dat kwam mooi uit. Ik heb geen vast eindcijfer, ik laat het lot beslissen omdat ik ervan uitga dat als het universum mij gunstig gezind is en ik mag winnen dat toch wel gebeurt. Ook de reden waarom ik de duurdere oudejaarsloterij oversla. 

Ik kom bij de servicecounter van Albert Heijn aanlopen om voor de 10e van deze maand wederom een staatslot te kopen, aan de beurt is een bejaarde man die iets heeft geruild. 
"En als u de volgende keer een krant meeneemt, moet u die wel betalen" zegt het meisje. 
"Ik heb geen krant" zegt de man.
"Nee, maar zaterdag zag ik u een krant in uw tas stoppen, en dat is de bedoeling natuurlijk niet". 
"Ik haal hier wel meer een krantje"
"Ja, maar u rekent niet altijd af, dus u weet nu dat wij dat weten van u"
"Nou ja dat is dan een vergissing geweest"
De man valt in de 'vermoorde onschuld' rol. En blijft zich verschuilen achter allerlei excuses. Al een veeg teken dat het meisje van Albert Heijn het naar alle waarschijnlijkheid bij het rechte eind heeft.
Als voormalig winkelmedewerker begin ik me te ergeren omdat het zo herkenbaar is dat dit soort mensen denken dat het winkelpersoneel achterlijk is en niets in de gaten heeft, en opeens hoor ik mezelf op kalme toon zeggen:
"U kunt natuurlijk alsnog even betalen, dat is wel zo netjes"
Dat maakte waarschijnlijk indruk, want hij betaalt met terugwerkende kracht de eerder gestolen krant.
Het inmiddels rood aangelopen meisje alsook de onderhand aangegroeide rij zijn mij dankbaar.
Hij bleek bekend en Primera al niet meer in te mogen vanwege hetzelfde vergrijp.

Misschien dat het universum of Vrouwe Fortuna deze ook voor mij onverwachte blijk van daadkracht die ik ten toon spreidde zal belonen. Hoop en zotten, zei ik toch al.