COC 2.0

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

Je staat er niet zo bij stil, maar het COC is de oudste nog bestaande LHBT-belangenorganisatie ter wereld. In 1946 opgericht als ‘Shakespeareclub’, en drie jaar later kreeg het de naam Cultuur- en Ontspannings Centrum, het COC dus. In die 72 jaar hebben ze op het gebied van gelijke rechten, emancipatie en acceptatie heel veel voor elkaar gekregen, en nog, want de strijd, om het zo maar eens te noemen, is nog niet gestreden, en reeds behaalde verworvenheden dienen te worden bewaakt. Juist in deze tijd waarin het lijkt dat het voor lhbt’ers zo hier en daar weer wat stapjes terug is in plaats van vooruit. Belangrijk in deze is het om te melden dat het COC beschikt over een speciale raadgevende status bij de Verenigde Naties.

Toen ik zelf begin jaren 80 de kastdeur voorzichtig opendeed had ik nog nooit van het COC gehoord. Ik werd in die tijd door oudere vrienden geïntroduceerd in het roze uitgaansleven van Den Haag en dat was voor mij voldoende. Ik leerde door en met hen een weg te vinden in de wereld van de homoseksuele mensch. Pas later toen ik andere mensen leerde kennen, begreep ik van hen dat hun eerste schreden uit de kast waren bij het COC in hun buurt middels gespreksgroepen en bijeenkomsten met gelijkgestemden. De ervaringen waren verschillend, van eindelijk begrip en herkenning vinden tot ervaringen die we nu zouden scharen onder de noemer #metoo.

Zelf kan ik me herinneren dat ik één of twee keer met vrienden in het COC in Den Haag terecht ben gekomen en later met enige regelmaat in het COC in Leiden, waar op zaterdagavond gedanst kon worden op de hits van dat moment. Mijn indruk was dat er qua inrichting en de mensen die zich met de organisatie bezig hielden altijd een soort ‘ban-de-bom-macrobiotisch-onbespoten-geitenwollen sokken-zelfgebreide truien-atmosfeer’ hing. Zo helemaal niet sexy. De spirit van de jaren 70 had zich er genesteld en weigerde te vertrekken.

En als ik nu de sites bekijk van het COC Nederland en COC Rotterdam ziet het er allemaal wat statisch uit, heel veel nieuws en informatie, keurig netjes opgesomd, maar allemaal zo zakelijk en serieus. En misschien moet dat ook wel zo hoor, maar het is toch ook leuk om lhbt’er te zijn. En we kunnen, naast dat sommigen terecht of onterecht geen barricade onbeklommen laten, ook weleens om onszelf lachen en onszelf eens wat minder ernstig nemen. Het wordt zo verzuurd anders, dat chronisch verongelijkte Calimerocomplex kan hier en daar wel wat relativering gebruiken.

En natuurlijk is dat wat het COC gedaan heeft en nog steeds doet heel belangrijk, en hebben we veel aan hun inzet door de decennia heen te danken, maar voor het COC 2.0 zou het allemaal wat flitsender, vrolijker en kleurrijker kunnen, door dezelfde belangrijke speerpunten nét wat anders te benaderen en te benoemen komt het misschien juist wel beter aan dan het alleen maar opsommen van feiten en hoe zwaar dat drukt op de doelgroep. En dan, wie, op Hans Spekman na, draagt nog zelfgebreide truien of geitenwollen sokken?