zaterdag 3 november 2018

Digitale snelweg

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.


Wie mij kent weet dat ik met de grootste argwaan en soms zelfs weigerachtige weerzin noviteiten bekijk. Ik ben erg gesteld op wat is en wat komt of kan komen treed ik met wantrouwen tegemoet. “Waarom moet dat zo nodig veranderen?”, “Het is toch prima zoals het is” of “Voor mij hoeft het niet, hoor”, zijn zinnen die voor in m’n mond liggen. Ik word daardoor vaak wat lacherig bekeken door vrienden en bekenden, met zo’n blik van ‘ach laat ‘m maar, hij trekt wel bij, zoals altijd.

En dat is vaak ook zo, niet altijd, maar vaak wel. Ik ben geen pionier, op geen enkel vlak, meer volgend als gebleken is dat de zo bejubelde nieuwigheid daadwerkelijk ook mijn leven zou kunnen verbeteren. Lag het aan mij dan hadden we ons nog steeds op maandag met het wasgoed naar de IJssel begeven om aldaar de was te doen en het vervolgens op de oevers te drogen te leggen. Een wasmachine? Humbug! Ja natuurlijk heb ook ik een wasmachine, alleen een droger vind ik nog steeds onzin, ik ben gewoon nog met een wasrekje en knijpers in de weer. Als bewust alleenstaande is dat ook makkelijk te doen.

Ik weet nog dat ergens in de jaren tachtig van de vorige eeuw er een revolutie ontketend werd op het gebied van geluidsdragers. De aloude singles en langspeelplaten van vinyl hadden hun beste tijd gehad, zo voorspelde men, want nu was er de compact disc. “Waanzin!” was mijn voorspelbare reactie op die nouveauté. Ik was toen al verzot op het verzamelen van muziek, en had een aanmerkelijke hoeveelheid lp’s en ook cassettebandjes en kon me niet voorstellen hoe mijn leven er zonder uit zou zien. Uiteindelijk ben ik natuurlijk schoorvoetend overstag gegaan, veelal omdat er geen lp’s meer werden gemaakt, cassettebandjes hield ik nog wat langer vol, maar met de komst van de opneembare cd heb ik daar ook afscheid van genomen. Niet alle verandering is een verbetering is mijn credo, maar er zijn best veel veranderingen die ik, later dan anderen, uiteindelijk toch omarm. Ik wil hierbij nog wel even zo langs mijn neus weg vermelden dat de vinyl langspeelplaat weer een glorieuze comeback heeft gemaakt, terwijl het voor mij juist zo heerlijk is om muziek te luisteren zonder tikjes, krasjes en kraakjes, zijn er nu weer hele volksstammen die het kwetsbare vinyl opnieuw omarmen. Het kan verkeren zei Gerbrand Adriaenszoon Bredero al.

Maar de grootste verandering welke ik vanzelfsprekend met de hakken in de aarde uiteindelijk toch heb aanvaard is het instappen om deel te nemen aan het verkeer op de digitale snelweg. Daar waar de meesten zich in de jaren negentig van de vorige eeuw al waagden aan dat wat nu niet meer uit ons dagelijkse leven is weg te denken, deed ik er aanvankelijk heel schamper over. Ik stapte ergens in het begin van dit millennium in, doordat ik een commensaal in huis had die een computer meebracht waar ik ook op mocht. Je kon chatten op MSN met mensen over de hele wereld, dat vond ik verbazingwekkend, er waren datingsites waar ik me op waagde, wat best leuk en spannend was, maar uiteindelijk bleek dat niet iets voor mij, ondanks dat ik er best leuke contacten aan heb over gehouden toen.

Ik was als één van de laatste bij Hyves en werd door een vriendin aan mijn haren bij Facebook gesleept, voorzichtig ging ik mijn bankzaken via de computer doen, ik durfde wel eens een cd te bestellen in Engeland of Amerika, kortom in die, pak weg, zestien jaar dat ik me middels de computer op het wereld wijde web heb begeven, en wat later ook via de niet meer weg te denken smartphone is het gebruik ervan volledig in mijn leven geïntegreerd, zij het niet ten volste. Ik omarm het slechts ten dele. Ja ik heb alle muziek, ruim 53000 nummers, op een externe harde schijf, maar ik heb ook nog alles op cd. Natuurlijk doe ik mijn bankzaken via de pc, maar via mijn smartphone wil ik er niet aan. Ik gebruik sinds dit jaar de agenda-app op mijn telefoon, maar heb ook nog gewoon een papieren agenda. En zo weet ik dat mijn foontje en pc zoveel meer mogelijkheden hebben die ik niet gebruik, omdat ik er (nog geen) behoefte aan heb.

Ik stap eventueel wel in als ik er klaar voor ben en dat is vaak veel later dan de gemiddelde mens. En ook dat werpt zo z’n vruchten af. Alle kinderziektes zijn er uit als ik uiteindelijk ook es mee ga doen. Vrienden die op de dag van beschikbaarheid direct Windows 10 gingen gebruiken want hip en happening, hadden diverse storingen en zaken die vastliepen. Deze waren allemaal onder controle toen ik het na ongeveer een jaar en een week voor het verstrijken van de gratis overstap ging installeren. Of die vriend die op de rand van suïcide stond omdat zijn telefoon met al z’n adressen, telefoonnummers en afspraken erin crashte, hij zal nooit meer smalend doen om mijn papieren agenda en dito adressenbestand. “Alles met mate”, zei mijn lieve oude moeder altijd, en zo is het ook. Ik ben nog van een generatie waarbij je de tocht naar de televisie moest ondernemen om ‘m op een andere zender te zetten, ver voor het digitale tijdperk, zodat ik alles wat nu mogelijk is middels de digitale snelweg heel erg waardeer en het niet als een vanzelfsprekendheid beschouw. Ik prijs me een gezegend mens dat ik het analoge tijdperk bewust heb mogen meemaken, maar ook in die tijd, in het jaar 1984 om precies te zijn, was er de Nederlandse band What Fun die ons al opriepen vooral digitaal te gaan, en zo geschiedde.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten