Een laatste groet

Afgelopen vrijdag was er de jaarlijkse Nationale Herdenking 15 augustus 1945 bij het Indisch Monument in Den Haag, om het einde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië en van de Tweede Wereldoorlog te memoreren. Een belangrijke dag, juist ook, zo zag en hoorde ik, voor de kleinkinderen van Indische Nederlanders. Zij die het meegemaakt hebben spraken er zelden of nooit over met hun kinderen, maar zijn opener naar hun kleinkinderen toe die zich op hun beurt graag willen verdiepen in hun Indische roots.

Ik ben opgeroeid in Den Haag van de jaren zestig en zeventig, waar veel mensen uit voormalig Nederlands-Indië hun domicilie hadden en hebben, ook in de wijk waar ik woonde en naar school ging. En hoewel de repatrianten die in de jaren vijftig naar Nederland kwamen absoluut geen warm welkom kregen (zoveel is er niet veranderd in vergelijking met de huidige tijd), kan ik me niet anders herinneren dan dat Indische Nederlanders deel uitmaken van mijn leven, tot op de dag van vandaag.

Mary Bruins heeft een mooi gedicht geschreven over de generatie die om verschillende redenen uit Indië vertrokken naar het Westen en wie anders dan Wieteke van Dort kan het, op muziek gezet door Joop Stokkermans, zingen.

Een Laatste Groet

De zon in het Oosten gerezen

Daalt in het Westen neer

Er valt geen scheiding te vrezen

De zon keert altijd weer

Wij missen de grond van de tropen

De weg door ons begaan

Wij kunnen ons hart niet verkopen

Wij bieden het niet aan

Wij willen dit warme herdenken

Uit veler vrienden naam

Als een groet aan allen schenken

Die ons zijn voorgegaan

Als onder de sterren in het Westen

Ons leven is volbracht

Zegt ook het land in het Oosten

Zijn kinderen goede nacht

© Mary Bruins, Joop Stokkermans, Wieteke van Dort