Anoniem

Voor iemand die in z'n jonge jaren zo af en toe eens een modeshow heeft gelopen en wat aanverwante werkzaamheden heeft verricht, die zelfs geauditeerd heeft om, lang voordat Take That bekend werd, bij een soortgelijk groepje aangenomen te worden ga ik verrassend graag enigszins anoniem door het leven. In die pre-social media tijd was in de belangstelling staan en eventuele bekendheid zo heel anders dan nu het geval is. Toen was het jammer dat ik niet werd toegelaten tot het groepje, en dat de modellenopdrachten niet veel zoden aan de dijk zette, nu vind ik het een zegen in een vermomming. In deze tijd wil je toch niet voor heel de natie bekend zijn? Al die ongenuanceerde meningen van mensen wiens enige bijdrage op het wereld wijde web ongenuanceerde meningen zijn, maar ik dwaal af.

Anoniem door het leven gaan, daar moest ik aan denken toen ik vanmorgen in de krant las dat er een vrouw 10 jaar dood lag in haar huis in Rotterdam. 10 Jaar. Dan ben je überanoniem door het leven gegaan. Ik woon graag in (de buurt van) een grote stad vanwege die relatieve anonimiteit die je er hebt, niemand die je in de gaten houdt, in een dorp zou ik het niet uithouden vanwege de verstikkende sociale controle. En omdat ik Bewust Alleenstaand ben en nog bewuster kinderloos, ben ik er altijd van uitgegaan dat als mijn tijd gekomen is ik ook pas na enige tijd zou worden gemist of levenloos in huis zou worden aangetroffen

Dat gevolg van mijn keuze heb ik nu wat moeten herzien vanwege juist iets anders sociaals waar ik pas de laatste jaren mee in aanraking ben gekomen, mijn dagelijkse blogjes, Facebook en What's App. Ook een soort sociale controle maar dan van het kaliber wat ik wel aankan. Vriend Jeroen die me appte toen een blogje door verkeerde tijdsinstelling niet verscheen of het wel goed met me ging, vriendin Nadira die een stagnering meende te ontdekken in mijn Facebookgebruik en appte of er misschien iets aan de hand was. Ik vond het heel lief van beiden en sociale controle op enige afstand geeft mij als BAer toch wel een geruststellend en fijn gevoel moet ik toegeven.

Maar van die dame is natuurlijk vreselijk en wat ik erger vond is dat haar naaste buurvrouw dan zegt "Het idéé dat er maar 23 cm wand zit tussen de slaapkamer van mijn kinderen en haar woning". Ja, nee, dát is belangrijk.

Wat ook zomaar kan gebeuren in de anonieme grote stad hoorden we uit Londen waar 3 vrouwen 30 jaar als slavinnen zijn vastgehouden bij een echtpaar. 30 jaar. Hoe erg is dat? Zo'n situatie bedoelde ik dus toen ik het in die vermaledijde Zwarte Pieten discussie had over de hedendaagse slavernij waar die tegenstanders van Sint's personal assistants (mooie naam met dank aan André) beter hun energie in kunnen steken om dat tegen te gaan. Juist zij als nazaten van slaven kunnen van iets negatiefs op die manier iets positiefs maken in plaats van hun pijlen te richten op een verzonnen sprookjesfiguur.

Maar ik heb ook geleerd van deze nieuwsberichten, mijn voorkeur voor relatieve anonimiteit is er nog steeds, maar ook weer niet in het extreme, we zijn natuurlijk geen kluizenaar. Een carrière als model of zanger zit er (gelukkig) niet meer in, maar in kleine kring ben ik graag toch wel bekend.