Reunited...doe maar niet

Als je ouder wordt en dientengevolge je verleden een steeds langere tijdsspanne kent, verdwijnen er mensen uit beeld waar je ooit bevriend mee was, mee gewerkt hebt, tot de familie behoorden, etc. Mijn nostalgische inborst heeft me er soms toe verleidt om als de gelegenheid zich voordeed na jaren weer contact te maken met die mensen van toen. Als er iets is wat tijd doet, dan is dat met je herinnering aan de haal gaan, want het bleek steeds weer een teleurstelling, het waren niet de mensen die ik dacht dat ze waren.

Helemaal eerlijk is dat niet, mensen veranderen door de jaren heen, zij, maar ik ook en ik bezie de wereld en de mensen om me heen met heel ander ogen dan jaren geleden. Ik huldig sindsdien dan ook het standpunt dat bepaalde mensen bij een bepaalde periode uit je leven horen en het contact niet voor niets is verbroken, en hoe graag ik het ook zou willen, je kunt het verleden niet herbeleven. Liever houd ik de herinnering zoals ik ze destijds heb ervaren levend, en laat dat dan maar enigszins gekleurd zijn, het is beter dan weer een teleurstelling die ik voornamelijk aan mezelf te wijten heb omdat ik de tijd van weleer hardnekkig blijf projecteren op vroegere intimi die gewoon zijn doorgegaan met hun leven wat ze heeft gevormd tot de personen die ze nu zijn.

Gelukkig kent iedereen, dus ook ik, die geweldige vrienden die een leven lang meegaan en bij wie je de draad ook na lange tijd gewoon weer oppakt als je elkaar weer ziet, die mensen zitten in  je hart, ze hebben er hun eigen plekje.

Dus herenigingen met mensen van vroeger, ik begin er niet meer aan. Zo'n programma als "De Reünie" vind ik heerlijk om naar te kijken maar als er ooit een aanvraag komt of ik er met de klas van toen aan mee zou willen werken is het antwoord: Nee. Laat ik die kinderen maar voor me houden zoals ze toen waren.