Europapa

Gisteren werd dan het nummer bekend gemaakt waarmee Joost Klein ons land zal vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival in Malmö op donderdag 9 mei en als het allemaal goed gaat mag ie naar de finale op zaterdag 11 mei. Joost is onder mijn rader gebleven, maar hij heeft al een aardige staat van dienst. Hij heeft sinds 2017 zeven albums uitgebracht en een hele rij singles, waarvan 'Friesenjung' een grote hit was in Duitstalige landen. 

Uit zo'n zeshonderd gegadigden is hij gekozen om ons land te vertegenwoordigen. Omdat de Finse inzending van vorig jaar, Käärijä met 'Cha Cha Cha' zo succesvol was, een eerste plaats in de halve finale en een tweede in de uiteindelijke finale, waarbij Käärijä van het stemmende publiek veel meer stemmen kreeg dan de uiteindelijke winnaar, het overgeproduceerde 'Tattoo' van Loreen wat een kopie was van haar winnende lied uit 2012, komen een aantal landen nu met ADHD-achtige bijdrages. Nederland dus ook, maar het is helemaal in de lijn met wat Joost doorgaans brengt. 

Ooit hadden we het door Jan Rot geschreven liedje 'E-mail To Berlin' in de voorronde van 1999, waarbij de tweelingzusjes Isabelle en Barbara Kuijlenburg als Double Date heel vals zongen (net als de zangeres van Tsjechië dit jaar, maar daarover op een later tijdstip meer). In dat liedje werd bijna heel Europa aangeroepen en dat doet Joost nu ook in zijn 'Europapa'. Van Frankrijk via Wenen naar Polen en Duitsland dit alles op een soort gabber ritme met veel gekke stemmetjes op de backingtrack, wat sinds twee jaar is toegestaan op het Eurovisie Songfestival. Op 2 minuut 20 zelfs een stukje happy hardcore alsof de jaren negentig nooit zijn verdwenen. Dat doet me meteen denken aan dat er in 1993 werd gefronst door de organisatie in Millstreet over het scratch-stukje in het liedje 'Vrede' van Ruth Jacott. We zijn van ver gekomen. 

Het is een vrolijk nummer met op het eind een onverwacht serieuze noot. Maar zoals gezegd Joost is dit jaar, dankzij Käärijä, niet de enige met hilariteit, dus we gaan zien wat het doet in Europa. Zijn bekendheid in de Duitstalige landen, er komt zelfs een stukje Duits voorbij, is natuurlijk een voordeel, al stemt Duitsland in zijn halve finale niet mee, Zwitserland en Oostenrijk wel. 

Als ik zo de inzendingen bekijk tegen wie Joost het opneemt op 9 mei, o.m. de vals zingende Aiko uit Tsjechië en iets ontzettends uit San Marino maar ook de goed aangeschreven Belgische inzending en Zwitserland dat een musical in drie minuten stuurt, denk ik dat een finale plaats heel goed mogelijk is. Alles valt of staat natuurlijk met de live performance. Maar ik heb begrepen dat dat bij Joost wel goed zit, veel festivalervaring. Dit in tegenstelling tot de blamage van de Nederlandse inzending van vorig jaar, die kinderen hadden nog nooit live opgetreden met elkaar, tenenkrommend. 

Ik heb natuurlijk voor u gekeken hoe er in Europa en zelfs USA en Brazilië (Eurovisie is wereldwijd geliefd) wordt gereageerd op deze inzending. Unaniem wordt er met een big smile naar gekeken, men snapt de humor, vindt de verschillende zinnetjes in andere talen leuk, men kan niet stil blijven zitten en bij het happy hardcore stukje wordt er losgegaan. Bij het laatste gedeelte waarin hij zijn vader aanspreekt valt men stil en is ontroerd. Overall positieve reacties, felicitaties aan Nederland voor deze keuze en men voorspelt een hoge plaats voor Joost. Maar het is natuurlijk niet voorbij eer de dikke dame heeft gezongen.

Nou, ik heb alweer zin in het Eurovisie Songfestival. Ik heb zo heel globaal al wat inzendingen bekeken en er moeten nog een aantal landen hun liedjes bekend maken. Maar over Joost z'n nummer ben ook ik positief. Zoals u van mij gewend ben zal ik in de songfestivalweek, ter leering ende vermaeck, alle liedjes van commentaar voorzien middels mijn blogje.