Confronterend

Al maandenlang zie ik, zien we, de beelden op het journaal, mensen op de vlucht uit hun land, omdat dat in hun beleving de enige uitweg is, weg van de oorlog, weg van het geweld, weg van de uitzichtloze situatie met hoop, hun enige hoop, om een nieuwe start te maken in Europa. Ze hebben een gekleurd beeld van Europa, van de verhalen die ze hebben gehoord, de beelden die ervan zijn geschetst. Europa bereiken, dan kom het allemaal goed.

De oversteek op die vreselijke bootjes in mensonterende en levensgevaarlijke omstandigheden is ongelofelijk, en we zien het dagelijks op het journaal en het raakt me steeds weer, die grote groepen naamloze mensen die dan eindelijk in Europa zijn, en dan? Sommigen willen doorreizen naar een specifiek land, anderen weten het nog niet, ze zijn in Europa, nu moet het goed komen. Mannen, vrouwen, kinderen, zwangere vrouwen zelfs, sommigen spreken alleen hun eigen taal. De noodklok luidt, de stroom vluchtelingen is ook voor Europa teveel, ze komen aan in Italië, Malta en Griekenland, maar opvang is daar ook beperkt. Ik zag de Griekse bevolking die het zelf ook zwaar heeft, toch mensen opvangen, eten en drinken brengen, kleding. De vluchtelingen zouden verspreid moeten worden diverse landen, maar niet ieder land wil vluchtelingen opnemen. Er wordt naar elkaar gekeken: "Wij willen wel, maar alleen als zij het ook doen". Basisschool geneuzel.

Het zijn mensen in nood, als wij er voor kiezen in een ander land te gaan wonen heet het emigreren, dit is vluchten, nogal een verschil, deze mensen verlaten hun land omdat de situatie onhoudbaar is, een wisse dood ze daar misschien wacht, en ze de enige kans die ze hebben nemen omdat ze een drang hebben wat in ieder mens, in ieder levend wezen zit: overleven.

Confronterend vind ik het als ik met een kopje koffie, soms met iets lekkers erbij, dit allemaal gade sla op het 8 uur journaal, en ik schaam me niet om te zeggen dat ik het soms niet droog hou, zoveel leed. Dat ik het zo fantastisch heb getroffen dat ik in Nederland ben geboren, ik word me daar steeds bewuster van.  Ik ken ook de verhalen van vriend Harry die leraar is op een school met veel kinderen uit oorlogsgebieden, die als er een harde knal klinkt in een reflex onder de tafel gaan zitten. En gisteren kreeg voor mij deze hele problematiek ineens een gezicht, in de vorm van Mouaz Al Balkhi.

Mouaz bleek namelijk de drenkeling te zijn die op 27 oktober van het vorig jaar was aangespoeld op Texel. Hij kwam uit Syrië en wilde samen met een andere man vanuit Calais naar Engeland zwemmen. Deze nog onbekende man is in februari in Noorwegen aangespoeld, en een Noorse journalist is op onderzoek uitgegaan met als resultaat dat middels DNA onderzoek bij Mouaz ouders naar voren kwam dat het hun 22 jarige zoon was die op Texel begraven ligt in het naamloze graf. De man had nogal een reis achter de rug en wilde naar zijn oom in Engeland zwemmen. Op de foto zie je een niet onknappe jongeman met nog een heel leven voor zich, het lot besliste anders.