Een dag met vele gezichten

Toen gisteren de wekker ging dacht ik: "Huh, de wekker, die heb ik vergeten uit te zetten", en zette hem uit, niet op de snoozer, maar uit. Om later, te laat, wakker te schrikken en geen idee te hebben wat voor dag het was, plotseling te beseffen dat ik helemaal niet vrij was en ik dus te laat op mijn werk kwam. Het zou een dag worden waarop ik heerlijk kon uitkijken naar de avond, naar wat ik het hoogtepunt van het theaterseizoen vind, de jaarlijkse Showcase van de studenten van Codarts Rotterdam, samen met Harry, Rick en Christian.

Gaandeweg de dag kwamen de berichten door van de terroristische aanslagen in Frankrijk, Tunesië en Koeweit, en daar schrok ik erg van, tegelijkertijd kwam het nieuws uit de Verenigde Staten dat het daar nu mogelijk is in alle 50 staten om te trouwen met wie je wilt ongeacht of dit iemand van hetzelfde geslacht is. Een boodschap van diepe haat en van liefde op één dag konden niet verder uit elkaar liggen en maakte deze dag die al zo vreemd begon nog onwerkelijker, zoveel tegenstrijdigheid, mijn hersentjes konden het maar moeilijk verwerken allemaal.

De avond met mijn drie geweldige vrienden begon met een heerlijk diner, fijn buiten op het terras van Caffé Italia om ons vervolgens naar het Oude Luxor theater te begeven voor "Showcase 2015". Voor wie nog niet in het rigoureus verbouwde theater is geweest, je weet niet wat je ziet, het is er werkelijk prachtig geworden. Omdat we vorige keer op rij 1 zo dicht op het toneel zaten dat we het gevoel in onze onderbenen waren verloren had Harry ons nu op rij 3 geboekt, wat wegens verruiming van het toneel nu rij 1 was en we wederom met gevaar voor trombose de voorstelling hebben gezien, maar het was het meer dan waard om dat gevaar te trotseren.

Wat een geweldig jong talent weer, sommige gezichten herkende ik van vorig jaar, en zij zaten dan nu in het laatste jaar van de opleiding. In niet minder dan 31 showblokken lieten de studenten zien wat ze kunnen op zang, dans en acteergebied in de breedste zin, a capella-zang, mime, musicalsongs, Nederlandse liedjes, dans, solo's en ensemblenummers losten elkaar in rap tempo af.

Iedereen is stuk voor stuk zeer talentvol, maar ik wil twee mensen noemen die me echt raakten, allereerst Lorance die het lied "Stille Liefde" ten gehore bracht, origineel van Liza Minnelli, en in het Nederlands door Simone Kleinsma gezongen. Lorance heeft het in zich dat alleen al door haar stem je geraakt wordt, en dit wonderschone lied kreeg daardoor nog meer lading, en jawel, ik zat weer eens met tranen in mijn ogen. Ook Lisse die een voor mij onbekend lied zong, maakte diepe indruk, haar lied kwam uit "Caroline Or Change" en heette "Lot's Wife" . Voor zover ik begreep is het een lied dat door een zwarte vrouw gezongen wordt, maar Lisse zong met zoveel overtuiging dit vocaal ingewikkelde nummer dat ik zonder het verhaal te kennen begreep en geloofde wat ze zong en acteerde.

Ook de ensemble nummers waren, hoewel niet altijd helemaal te verstaan, fantastisch om te horen en vooral te zien, met ook humor en zeer uiteenlopend van een Annie M.G. Schmidt-medley tot het overweldigende "One Day More" uit "Les Misérables", wat het slotnummer was en bij het slotapplaus, zag ik dat één van de zangers zichtbaar geroerd was door het enthousiasme van het publiek, en ja hoor, dan ga ik ook weer. Het was dit jaar voor het eerst dat de voorstelling twee avonden achtereen gespeeld werd. Volgend jaar zitten we er zeker weer bij, op rij 4 of 5, dat dan wel.