De Brief

Gisteren lag ie in de bus, De Brief waarvan ik wist dat ie zou komen: De Ontslagbrief. Ik ben erg van de duidelijkheid, dingen bij de naam noemen, zaken zien zoals ze zijn, dus het ontvangst van De Brief geeft een bepaalde rust. Mijn laatste werkdag zal 16 februari zijn. Vanaf 1 januari tot die datum zal het UWV middels de loondoorbetalingsregeling mijn loonbetaling overnemen van mijn werkgever, daarna ben ik officieel een uitkeringsgerechtigde.

Ergens in de komende week zal een afgevaardigde van het UWV afreizen naar onze vestiging om ons onwetenden op het gebied van WW e.d. e.e.a. uit te leggen en eventuele vragen te beantwoorden. Bij De Brief was ook een machtigingsformulier bijgevoegd die we ondertekend moeten inleveren op die bijeenkomst, hiermee verlenen wij het UWV toestemming om met de gegevens die de werkgever hen over ons verschaft aan de slag te gaan en tot loonbetaling over te gaan. De aanvraag voor een WW uitkering en de inschrijving als werkzoekende dienen we vanzelfsprekend zelf te doen.

Hoewel ik verstandelijk heel goed kan beredeneren dat wat er nu gebeurt noodzakelijk is, ik er ook vrede mee heb, zijn er tegelijkertijd ook momenten dat het me 'even te veel wordt'. En ik denk dat het goed is dat ook toe te laten. Dinsdag was er een oudere man, een vaste klant van mijn afdeling die, net als heel veel klanten, zijn medeleven uitsprak over de situatie, mij een hand gaf en zei: "Bedankt voor al die jaren van goede service". Toen moest ik even een traantje wegpinken, net als toen ik De Brief daadwerkelijk in handen had.

Het zijn ook de klanten waarvoor ik me nog 6 weken betaald door het UWV blijf inzetten. Voor de firma zelf niet zo zeer, de manier waarop er de laatste tijd met werknemers werd en wordt omgegaan is beneden alle peil, en dan niet zozeer met mij persoonlijk, maar in het algemeen. Reden waarom ik met een aan zekerheid grenzende veronderstelling kan zeggen dat ik er bij een eventuele doorstart, er van uitgaand dat ze een 50 jarige met een eigen mening überhaupt nog willen hebben, niet bij zal zijn. Het is klaar, alles in me schreeuwt 'NEE!'. En ik denk dat het deze keer heel verstandig is om naar dat gevoel te luisteren, in de afgelopen 50 jaar zijn er enkele momenten geweest waarop mijn gevoel net zo hard 'nee' schreeuwde en ik er niet naar geluisterd heb, met alle gevolgen van dien.