De dames

Op 19 januari vorig jaar begon dat waar we nu de apotheose van meemaken, de weg naar het faillissement van het 128 jaar oude eens zo mooie warenhuis. Op 1 september hoorden 6 collega's, Monique, Dymphna, Carla, Joke, Sophie en Henny dat zij werden ontslagen waarbij een goed sociaal plan zou gelden, gebaseerd op hun arbeidsverleden kregen de dames een x-bedrag mee. Middels ingewikkelde berekeningen werd kenbaar gemaakt dat degene die het kortst in dienst was, en dientengevolge het minste geld mee kreeg, het eerst kon vertrekken. Monique stopte op 1 december en zij heeft het bedrag wat haar was toegezegd ook ontvangen. Op, godbetert, 31 december werd de firma na een onstuimig jaar failliet verklaard wat direct inhield dat de andere dames, die gezien hun dienstjaren hoge bedragen zouden ontvangen, naar het hun zwart op wit beloofde geld konden fluiten. Voorbedachte rade? Ik weet het niet, ik veronderstel het slechts.

Alle 6 de dames hebben vanaf het moment dat zij over hun ontslag hoorden, hun werkzaamheden gewoon voort gezet, ze hadden steun aan elkaar en aan de overige collega's. Ook toen naar voren kwam dat het hen beloofde geld wat het ontslag enigszins verzachtte door hun neus werd geboord, gingen ze gewoon door. Inmiddels is al het personeel, na uitspraak van het faillissement, ontslagen en heeft het UWV de loondoorbetaling voor 6 weken voor hun rekening genomen, tot en met 16 februari. Omdat de dames hun ontslag al hadden gekregen gaan ze nu druppelsgewijs uit dienst. Zoals gezegd ging Monique eerst, daarna Dymphna en gisteren hadden Carla en Joke hun laatste werkdag. Volgende week vrijdag is de laatste dag van Sophie, en Henny zou tot 1 april moeten, maar doet nu met de rest op 16 februari het licht uit.

Deze 6 dames zijn toen Monique weg ging met elkaar wat gaan drinken, en steeds als er weer een dienstverband van hen eindigt komen ze allemaal, ook zij die al klaar zijn, naar de vestiging en gaan dan gezamenlijk even het glas heffen. En, zo beloofden ze, als op 16 februari de deur voorgoed achter ons sluit komen ze ook om met elkaar voor de laatste keer weg te gaan.

Mismanagement maakt veel stuk. Heel veel. Maar jarenlange collegialiteit (sommigen meer dan 40 jaar met elkaar) waaruit vriendschap en genegenheid is gegroeid kunnen zelfs de meest incapabele managers niet kapot krijgen. Ik ben ongelofelijk trots op onze dames en prijs me gelukkig dat ik hun collega mocht zijn.

En tot het laatst toe de humor blijven bewaren op het zinkende schip:
achterste rij Sophie, Monique en Carla
voorste rij: Henny, Joke en Dymphna