Desperate tijden

Ik voel me niet te groot om te vertellen dat ik de laatste tijd zo af en toe even moet huilen. Niet dat ik als een slappe vaatdoek over de bank lig te snikken, maar zo bij het zien en horen van het nieuws over de situatie waar we wereldwijd corona-technisch gezien inzitten wordt het me soms teveel en komen er traantjes. Traantjes van onmacht, over het leed van anderen, over het niet weten hoe en wat.

Ik heb menigmaal al gedacht: wat ben ik blij dat mama dit niet meer mee hoeft te maken en denk dan meteen aan de ouders van lieve vrienden, die het, desgevraagd, gelukkig nog allemaal goed maken. Ik hoor van de intens verdrietige ervaringen van mensen die hun oude ouders niet kunnen bezoeken en dat er bij uitvaarten noodgedwongen een quotum is ingesteld over wie er wel en niet bij aanwezig mogen zijn.

Het ene na het andere evenement wordt, terecht, geannuleerd. Ik hoorde over een later in het jaar te houden voetbalpartijtje en iets met auto's wat geen doorgang kan vinden. Maar nu ook het Grand gala Eurovision de la chanson Européennes wordt verplaats naar volgend jaar en er dit jaar voor het eerst sinds 65 jaar geen Eurovisie Songfestival zal zijn komt het bij iedereen pas echt goed aan dat het menens is, en ik geloof zelfs dat dit één van de Bijbelse voortekenen is dat het eind van de wereld nabij is.

Ik heb ook even contact gehad met buitenlandse vrienden, ja ja ik ben een man van de wereld, en ze maken het allemaal goed, zijn thuis aan het werk en houden zich strikt aan de opgelegde regels. Twee van hen zouden in april naar Nederland komen, maar vanzelfsprekend kan dit nu geen doorgang vinden. De directeur van het bedrijf waar ik werk houdt, bijna dagelijks, via persoonlijke mail contact met alle medewerkers. En dat vind ik te prijzen. Daarin zet hij uiteen welke keuzes hij maakt en waarom. Dat het niet de keuzes zijn die ik als verstandig acht is in deze niet belangrijk. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de 1900 medewerkers, zo meldt hij, maar vindt toch dat het om diverse uiteenlopende en elkaar ook tegensprekende redenen noodzaak is de winkels open te houden. Ik vraag me af als er één of misschien wel meer van die medewerkers corona-gerelateerd ziek wordt, of erger, hij daar dan ook volmondig de verantwoording voor zal nemen.

Ik begrijp volkomen de moeilijke afwegingen, maar ik blijf zeggen dat de overheid hierin leidend moet zijn en beslissingen moeten nemen voor ondernemers die de keuze niet kunnen of willen maken. Want dat staat ook in de mails dat die beslissingen door het bedrijf strikt worden opgevolgd.

Zelf blijf ik, als er niet van mij verwacht wordt dat ik acte de présence geef, vanzelfsprekend thuis en ga de deur niet uit. Gelukkig is het erg stil in de winkel, maar ik vind toch dat mijn 1899 collega's en ik onnodig risico lopen, en nu is het voor mij als oude man wiens leven enigszins wel voltooid is nog niet eens zo heel erg, maar er zijn zoveel jonge mensen in dienst en ouders van kinderen. Nu ja, ik hoop dat de overheid de restricties op korte termijn wat aan zullen gaan scherpen. We wachten het af.

Voor iedereen: houd je eigen veiligheid en die van anderen goed in de gaten.