Hamsteren

Mijn Pavlovreactie bij tegenslagen en andere onverkwikkelijke gebeurtenissen is mezelf terugtrekken om de ontstane situatie te verwerken, het hoofd te bieden en het blokkeermechanisme langzaam in mijn eigen tempo te ontmantelen. Het voordeel, als ik dat in deze zo mag aanduiden, voor mij in de coronacrisis is dat ik als ba'er er al aan gewend ben en het zeer prettig vind om de meeste tijd alleen door te brengen. Dus wat dat betreft hoef ik niet zo heel veel aan mijn levensstijl te veranderen.

Zoals ik in het blogje gisteren al vermeldde weet ik niet zo goed wat ik aan moet met het hele fenomeen 'hamsteren'. En of dat nu in onze hoofden zit of dat het echt noodzakelijk is doet hier nu even niet ter zake. Theoretisch zou het kunnen dat ook in Nederland er een complete lockdown komt en we niet meer naar buiten kunnen/mogen of ik zou zelf besmet kunnen raken en dan dien ik vanzelfsprekend thuis te blijven. Als ba'er moet ik dan vooruit denken. Dus besloot ik gisteren om dan een boodschappenbriefje te gaan maken waar ik mijn visie van hamsteren op losliet. Op de foto hieronder kunt u zien wat ik dan heb ingeslagen anders of meer dan normaal. U kunt het zien als een soort leidraad wellicht als u zelf ook niet zo goed raad weet hiermee. Ik begon met mezelf af te vragen waar ik absoluut niet zonder kon. Het antwoord was koffie en wijn. Dus die stonden als eerste er op. U kunt gerust andere prioriteiten hebben, dat geeft niets, daar bent u niet minder om, maar het is een mooi startpunt en dan volgt de rest min of meer vanzelf.

Ik durf te zeggen dat ik gisterochtend een beetje angstig was. Angstig om naar de supermarkt te gaan. Best vreemd want het is een gang die ik minstens twee keer per week maak, maar het voelde nu op één of andere manier anders. Eenmaal aangekomen zag ik meteen dat hier meer, zelfs veel meer, dan honderd mensen in een beperkte ruimte aanwezig waren. Het was niet zoals op de gedeelde foto's op social media, er was nog voldoende van alles aanwezig. Eenmaal in de ongewoon lange rij bij de kassa ervoer ik iets wat naar mijn gevoel het meest leek op de aanzet van een paniekaanval. Zomaar uit het niets. Ik voelde me raar in m'n hoofd en hield met beide handen het supermarktkarretje stevig omklemt als houvast. Ik probeerde me voor de omgeving met al die mensen af te sluiten en lette bewust op mijn ademhaling en kreeg het ontzettend warm. Na verloop van tijd ging het weer weg. Het was een curieuze ervaring. Mijn aversie voor mensenmenigten is er dus niet voor niets, maar soms moet je wel. Tegelijkertijd is het officieel: ik kan niet zo goed omgaan met crisismomenten, echt of in ons (mijn) hoofd, als dat betekent dat ik me geheel tegen mijn natuur in onder de mensen moet begeven in plaats van me terug te trekken. Ook als beginnend bejaarde blijk je nog wel wat over jezelf te kunnen leren.

Nou, hiermee moet ik dan een eventuele quarantaine mee kunnen doorstaan.