Het was 11 maart 2020, straten waren leeg,
winkels waren dicht en mensen bleven thuis
Maar de lente wist van niets
Bloemen bleven opkomen en opengaan
De zon bleef stralen
De zwaluwen keerden terug
De hemel kleurde rood en blauw
's Ochtends werd het brooddeeg gekneed en
de tulbanden in de oven geschoven
Het werd steeds later donker en 's ochtends drong het
licht zich vroeg binnen door de op een kier staande ramen
Het was 11 maart 2020, jongeren studeerden online
's Middags wachtte zoals gebruikelijk het tressette kaartspel
Het was het jaar waarin je alleen buiten mocht
om boodschappen te doen
Al gauw ging alles dicht, ook de kantoren
Het leger begon alle uitgangen en landsgrenzen te bewaken
Mensen werden ziek, maar er was niet genoeg plek voor
iedereen in de ziekenhuizen
Maar de lente wist van niets en de scheuten bleven uitlopen
Het was 11 maart 2020 dat iedereen verplicht in quarantaine
werd geplaatst
Opa's, oma's. families en ook jongeren
Toen werd het echt angstig
Alle dagen leken op elkaar
Maar de lente wist van niets en de rozen bloeiden opnieuw
Men herontdekte het genot om samen te eten
Om te schrijven en de verbeelding de vrije loop te laten
Om te lezen en je te laten meeslepen door de fantasie
Er waren er die een nieuwe taal leerden
Er waren er die gingen studeren en het laatste ontbrekende
doctoraalexamen haalden
Er waren er die begrepen wat is om echt met volle aandacht
lief te hebben
Er waren er die stopten met het voor lief nemen van de onwetendheid
Er was er één die het kantoor sloot en een eethuisje opende
met slechts acht couverts
Er was er één die zijn verloofde verliet en doorging met de liefde van
zijn leven
Het was het jaar waarin men het belang van een goede gezondheid
inzag en van oprechte genegenheid
Het jaar waarin de wereld leek stil te staan
Het jaar waarin de economie ten gronde ging
Maar de lente wist van niets en de bloemen maakten plaats
voor vruchten
En toen kwam de dag van de bevrijding
We zaten voor de televisie en de premier vertelde live op alle media
dat de noodtoestand ten einde was
Dat het virus had verloren
Dat alle Italianen samen hadden gewonnen
En toen gingen we de straat op
Met tranen in onze ogen
Zonder mondkapjes en handschoenen
Onze buurman omhelzend alsof het onze broer was
En dat was het moment dat de zomer aanbrak
Omdat de lente het niet wist
En was doorgegaan om er te zijn
Ondanks alles
Ondanks het virus
Ondanks de angst
Ondanks de dood
Omdat de lente van niets wist
En iedereen leerde
Wat de kracht van leven is
© Irene Vella
Geen opmerkingen:
Een reactie posten