In Memoriam: Liesbeth List

Een icoon, is het eerste wat mij te binnenschiet als ik aan Liesbeth List denk. Zo eigen in haar hele wezen, haar manier van zingen, hoe ze beweegt, hoe ze praat, haar uitstraling. Een diva zonder het daaraan toegeschreven gedrag. Volgens de mensen die met haar gewerkt hebben een hele gulle collega, die de zon heel goed in het water kon zien schijnen en anderen ook het succes gunde.

In de meer dan vijftig jaar dat Liesbeth heeft gewerkt, voornamelijk als zangeres, maar ook als actrice, wisselden periodes van grootse triomfen en volledige stiltes zich af, maar altijd kwam het weer goed. Ze heeft zich weten te omringen met tekstschrijvers die voor haar precies de juiste nummers schreven of vertaalden en soms kwamen die zomaar op haar pad, zoals Frank Boeijen, die ze met regelmaat 'De God' noemde in interviews omdat hij haar na zo'n stille periode weer in de spotlights wist te brengen. Onlosmakelijk is Liesbeth natuurlijk verbonden met Ramses Shaffy met wie ze een twee-eenheid vormde, samen zijn ze verantwoordelijk voor één van de mooiste Nederlandstalige stukken, het door Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot geschreven 'Pastorale'.

Maar ook solo maakte Liesbeth furore, ze zong als geen ander de vertalingen van Jacques Brel. Mikis Theodorakis heeft haar persoonlijk verzocht om zijn Mauthausen liederencyclus op te nemen en daarnaast heeft ze in al die jaren een heel breed repertoire opgebouwd die tot het beste van de Nederlandse muziekgeschiedenis hoort. Naast in het Nederlands ook in het Engels, Frans en Duits.

Ik prijs me gelukkig dat ik Liesbeth een aantal keer in het theater heb mogen zien optreden. Een feest! Zij zong niet alleen een lied, zij wás het lied. Zoals zij bijvoorbeeld 'Dat Soort Volk' van Jacques Brel zingt is echt fenomenaal. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat ze werd benaderd door Albert Verlinde voor de rol van Édith Piaf in de musical over haar leven, die ze in 1999 en later nogmaals in 2008 speelde. Het is met afstand één van de prachtigste voorstellingen die ik heb gezien. Ik zat al dik in de tranen in de eerste tien minuten en bij de laatste scènes waarin Édith (Liesbeth) als een oud afgeleefd vrouwtje aan het eind van haar leven is gekomen had ik het helemaal niet meer. Toen ik Liesbeth na afloop bedankte voor de mooie voorstelling en wees op mijn rood doorlopen ogen zei ze: 'Dán hebben we het goed gedaan!'

In 2017 is er een musical over háár leven gemaakt met een werkelijk waanzinnig goede Renée van Wegberg in de rol van Liesbeth. Liesbeth zelf heeft zich met het maakproces bemoeid en meteen gezegd: 'Álles mag verteld ook de ellende en de shit'. Kort na de musical kondigde Liesbeth aan om zich uit het openbare leven terug te trekken. Bij haar was een vorm van dementie geconstateerd als gevolg van hersenletsel uit het verleden door een auto ongeluk. Haar laatste jaren woonde ze in een verzorgingshuis waar ze op 25 maart 2020 in haar slaap overleed met haar dierbaren om haar heen. Ze is 78 jaar geworden.

Mede door de pandemie zal de uitvaart in kleine besloten kring plaatsvinden. Liesbeth laat een prachtig oeuvre na die tot het Nederlands culturele erfgoed hoort. Ik hoop dat daar wijs mee wordt omgegaan zodat het voor latere generaties bewaard blijft.