Heropend

De vier maanden dat ik niet heb kunnen sporten heb ik eigenlijk wel als prettig ervaren, ik heb het niet gemist. Daarnaast heeft het geen zin je druk te maken over iets waar je toch geen invloed op hebt. Vanzelfsprekend zijn er wat coronakilootjes aangekomen, maar als man van middelbare leeftijd is dat niet iets om van in de vlekken te schieten. Ik ben al dankbaar dat ik, behorende tot de risicogroep, deze eerste golf van het virus heb doorstaan. En die kilootjes, die zijn er in no time weer af, zo leren mij de resultaten uit het verleden. U heeft het allemaal vernomen, vanaf 1 juli mochten de sportscholen weer open, zo ook die van mij.

Nu is mijn sportschool niet een doorsnee-sportschool, het is een dansschool van hoog niveau met daarnaast ruimte om aan fitness te doen en diverse groepslessen. Voor de coronacrisis was het al zo dat op de tijden dat ik ging sporten, meestal in de namiddag, het niet druk was, vaak maar één of twee andere sporters, soms zelfs alleen en nooit zoveel dat we op elkaars lip hoefden te zitten. Dus goed beschouwd zou ik in de sportschool minder risico lopen dan op mijn werk. Maar de overheid en het RIVM beslissen en wij schikken. 

Het sneue was dat vorig jaar september de school in andere handen is overgegaan en deze nieuwe eigenaren hebben heel veel geïnvesteerd om met name de fitnessruimte op te knappen en flink uit te breiden met een entresol plus nieuwe en meer fitnessapparaten. Dan komt zo'n gedwongen sluiting natuurlijk erg slecht uit. Zij hebben een keuze aangeboden hoe de gemiste maanden te gaan compenseren. Zeven keuzemogelijkheden, variërend van volledige teruggave, upgraden van het abonnement, consumpties aan de bar tot een donatie van het volledige abonnementsgeld dan wel de helft daarvan aan de sportschool. 

Ik kies vanzelfsprekend om het abonnementsgeld van die vier maanden gewoon te laten. Ik was dat geld toch al kwijt, en deze startende ondernemers hebben wel erg veel pech ervaren. Daarnaast ken ik mensen die al volledig overstuur raken als ze drie euro extra moeten betalen voor een bijzondere tentoonstelling in een museum, terwijl ze een museumjaarkaart hebben, of die bij gezamenlijk dineren in een restaurant in plaats van de rekening door het aantal personen te delen bang zijn vijf euro meer kwijt te zijn dan wat ze werkelijk gebruikt hebben en daarom per persoon willen afrekenen. Voor mij een afschrikwekkend voorbeeld om zo niet te willen zijn. Bovendien bood de sportschool alternatieven aan om buiten in groepsverband iets aan sport te doen en daar heb ik geen gebruik van gemaakt omdat, punt één: buiten en punt twee: groepsverband. Ik heb deze vorm van sporten juist gekozen omdat het iets is wat ik solitair kan doen zonder vooraf afgesproken dagen en tijden. 

Gisteren ben ik voor het eerst weer geweest, en net zoals voor de coronacrisis waren er in de namiddag slechts twee andere sporters. Er zijn wel andere regels, zo zijn de kleedkamer en de douches niet toegankelijk. Dit betekent dat ik als een tokkie in sportkleding over straat zou moeten, maar dat ziet u mij natuurlijk niet doen, ik doe mijn gewone kleding over mijn sportkleding aan. Wel moet ik na het sporten enigszins verschwitzt naar huis om daar te douchen. Ach, c'est la vie, er zijn ergere dingen. Ik vind het vooral voor de eigenaren van de school fijn dat ze weer open kunnen. En voor mij, ik ga rustig aan weer beginnen, vooral niet te hysterisch, ik ben geen lentekip meer. En ja, ook de sportschool bevindt zich binnen mijn zo geliefde vierkante kilometer.