Rouwen

Danielle Kristel uit Volendam moest doorwerken toen haar vader op sterven lag. "De dag dat mijn vader sedatie wilde, heb ik mijn werk gebeld om dit te melden. Zij vonden dat ik gewoon kon komen werken, omdat het nog wel een week zou duren voor hij zou overlijden. Die nacht overleed mijn vader."

Een dag later belde Kristel haar werkgever. "De eerste vraag was: wanneer kom je weer werken? Ik heb gezegd dat ik het nog niet wist en dat het nogal traumatisch was geweest. Mijn baas liet weten dat ik na de crematie werd verwacht op mijn werk." Ze meldde zich twee weken ziek. "Toen kreeg ik de mededeling dat mijn contract niet werd verlengd, omdat ik te lang ziek was geweest."

Dit is een wel heel schrijnend voorbeeld over hoe er met rouw door werkgevers wordt omgegaan. Gisteren was er een item over op het Journaal. Volgens vakbond CNV komen mensen na het overlijden van een dierbare vaak in de knel met hun werk. Eén op de tien werkenden kregen een burn-out door de combinatie van rouw en werk. Eén op de vijf zegt weinig steun te krijgen van de werkgever en een kwart zegt langere tijd niet goed te functioneren.

Toen mijn vader overleed in 2005 werkte ik en heb door mijn werkgever en collega's absoluut geen druk gevoeld om 'zo snel mogelijk weer aan de slag te gaan'. Ik ben vanaf de dag van zijn overlijden tot, ik geloof, twee dagen na de uitvaart afwezig geweest. Mijn moeder overleed in 2017, aan haar overlijden ging een kort ziekbed vooraf, anders dan bij mijn vader was het naast het verdriet nu ook zaak dat we haar huisje gingen opruimen en allerlei zaken moesten regelen qua papierwerk. In die tijd was ik werkloos, en ik heb het UWV van haar overlijden verwittigd en medegedeeld dat ik even geen sollicitatieactiviteiten zou ondernemen. Daar hadden ze alle begrip voor. 

Als ik voorbeelden waarmee dit blogje begon hoor, prijs ik mezelf bevoorrecht dat ik in de rouwperiode van mijn beide ouders de ruimte heb gekregen om de verwerking in mijn eigen tempo te doen. Het is zo belangrijk dat je geen druk voelt van wie of wat dan ook. Mijn ervaring is dat het voelde of ik voor een periode in een parallelle wereld leefde, alsof ik in een soort cocon zat alles om me heen ging gewoon door maar min of meer langs me heen. 

Hoe iemand met rouwen omgaat is heel persoonlijk en er bestaat geen tijdslimiet voor. CNV wil dat rouwverlof beter geregeld wordt en ook werkgevers zien, volgens het journaalbericht, in dat het beter kan en beter moet. Het tonen van begrip en medeleven lijkt vanzelfsprekend maar zelfs daar ontbreekt het vaak aan, om het over druk om weer zo snel mogelijk te beginnen nog maar niet te hebben. Mij lijkt het belangrijk om contact te houden met elkaar, nodig de werknemer eens uit op het werk om een kopje koffie te komen drinken zodat de drempel niet steeds hoger wordt. En nogmaals, ieder persoon is verschillend, misschien wil iemand wel een paar uurtjes per dag komen, zorg dan dat die ruimte er is. Medemenselijkheid is heus geen hogere wiskunde.

Tot slot nog een voorval van een leidinggevende bij mijn eerste werkgever die werknemers die een dierbare hadden verloren gerust opbelde met de vraag wanneer ze weer kwamen werken, rouwen deden ze maar in hun eigen tijd. Totdat haar man overleed. De vrouw is in de ziektewet geraakt en heeft nooit meer kunnen werken vanwege het verlies.