Woorden

Mensen zeggen met enige regelmaat respect te hebben voor het feit dat ik, nu alweer negen jaar, een dagelijks blogje plaats. Mijn reactie is dan steevast dat ik er zelf veel plezier aan beleef. Ik heb ooit iemand gekend die goed kon tekenen, voor iemand als ik die geen lijn recht kan trekken een wonder. Zelf kon hij dat al van kinds af aan en dacht vroeger dat iedereen dat kon. Datzelfde heb ik met schrijven en omgaan met taal, lange tijd dacht ik dat iedereen toch wel wat zinnen achter elkaar kon zetten zodat er een prettig leesbaar geheel wordt gevormd. Maar inmiddels ben ik er achter dat niet iedereen dat gegeven is.

Het schrijven van een blog begint in m'n hoofd, soms heb ik wat research nodig, en dan begint het echte schrijven wat eigenlijk vanzelf gaat, daar kan ik niets anders van maken. De woorden rollen van mijn toetsenbord en soms word ik terwijl ik bezig ben een andere kant opgestuurd dan ik voor ogen had, maar ik kom altijd weer uit waar ik wil zijn. Mijn uitgangspunt is dat het prettig leesbaar moet zijn met zo min mogelijk taal- en stijlfouten. En ja, die zitten er soms heus wel in, maar weet dan dat ik het tot een minimum wil beperken uit hoogachting voor mijn lezers, die verdienen dat en daarnaast haken ze terecht af als ik maar wat aanrommel. Voor mezelf maak ik het leuk door te spelen met taal, hier en daar eens een archaïsch woord te gebruiken, soms een Engels woord letterlijk in het Nederlands te vertalen en er voor te waken niet zinnen lang hetzelfde woord te gebruiken maar synoniemen daarvan, anders lijkt het op een stukje voor een schoolkrant geschreven door een basisschoolleerling.

In de loop van de jaren heb ik een bepaalde stijl ontwikkeld die dicht bij mijn zijn staat, cyronisch (nee, dat woord bestaat niet, maar dat zou wel moeten, een combinatie van licht cynisch en ironisch), de wereld, het leven en vooral mezelf niet te serieus nemend. Begrijpend lezen is hiervoor wel van belang en dat is weer iets anders waarvan ik dacht dat iedereen dat kon. Maar in de loop van mijn blog- en columnschrijversjaren is gebleken dat ook dat niet voor iedereen is weggelegd.

Is de blog eenmaal geschreven loop ik 'm op verschillende momenten nog na om fouten en lelijke zinnen aan te passen of hier en daar een woord te vervangen, soms ook op komma- en punten niveau. Ik heb ooit blogs proberen te lezen van iemand die helemaal niet kon schrijven, het was een verzameling woorden zonder duidelijk begin, middenstuk en eind vol met taal- en stijlfouten, weinig tot geen interpunctie en veel herhaalwoorden, welke duidelijk in één keer werd gemaakt en meteen geplaatst zonder ook maar de geringste nacontrole. Ik heb dat niet lang volgehouden en ik kan me voorstellen dat hij er inmiddels wel mee is gestopt.

Naast enig schrijftalent is liefde voor taal wel een vereiste. Ik kan lyrisch raken van sommige woorden, zo las ik van de week dat Facebookvriend en medeblogger Bertus het woord 'kloek' gebruikte als introductie voor zijn geweldige blog. Daar kan ik dan intens gelukkig van worden, 'kloek', een veel te weinig gebruikt woord. Ik heb gaandeweg ook veel geleerd over woorden waarvan ik dacht dat ze foutief waren. Zo heb ik jarenlang gedacht dat het woord 'geeneens' alleen werd gebruikt door mensen die ook 'me moeder' schrijven, een niet bestaand woord, maar hoewel ik het nog steeds een heel lelijk woord vind en het zelf daardoor nooit gebruik, is 'geeneens' wel degelijk een echt woord. Zo kan ik ook lichtelijke jeuk ervaren bij het woord 'lievelings' als in 'Ja, dat is mijn lievelings'. Lievelings wat?! denk ik dan al krabbend. Lievelingskleur? Lievelingsboek? Lievelingsschoenen? Maar ondanks dat ik van mening was dat er altijd iets bij hoorde kan het woord 'lievelings' gewoon op zich staan, ook al klinkt het voor mij immer nog incompleet.

Maar de grootste openbaring voor mij was dat 'wouden' als verleden tijd van willen gewoon kan in de Nederlandse taal, ook al komt er dan wat bloed uit mijn oren als iemand het bezigt. Ik kwam er achter door een lichte discussie op vriendelijke toon op het wereldwijde web waar iemand mij erop attent maakte dat 'wouden' net zo goed kon als 'wilden'. Bij nader onderzoek bleek het inderdaad zo te zijn, sterker nog, 'wouwen' kan zelfs ook. Maar er stond wel bij: 'In verzorgd taalgebruik kunt u die vormen beter vermijden'. Had ik toch een klein beetje gelijk, want wat is er heerlijker en fijner dan verzorgd taalgebruik in woord en geschrift?