Strijkijzer

"Ik heb nog een hele strijkwas te doen" zei mijn moeder vroeger. Dit betekende dat er een 'strijkmand' stond met wasgoed welke nog gestreken moest worden. Toen ik op mezelf ging wonen nam ik die gewoonte over, zodat ik eens in de week de strijkwas stond te strijken. Geen leuk werk, maar het móest! Ter verstrooiing zette ik dan steevast liedjes van de Zangeres Zonder Naam op. Een overhemd is zo gestreken met teksten als 'Er wordt een klein grafje gedolven...' en 'Grootmoeder ziet het kistje naar beneden gaan...', gezongen in driekwartsmaat, precies het goede ritme om met de strijkbout over het strijkgoed te gaan.

Na jaren dit zo gedaan te hebben had ik plots een epifanie, vaak als ik iets uit de kast haalde om aan te doen ging ik er toch nog even met de strijkbout overheen, zeker als het gevouwen was geweest, of klem had gehangen tussen ander hanggoed. Vanaf dat moment vouwde en hing ik alles wat uit de was kwam na te hebben gedroogd ongestreken in de kast om het pas te strijken als ik het aan ging doen. Dat doe ik tot op de dag vandaag, geen deprimerende volle strijkmand meer in mijn huishouden.

Vorige week viel mijn strijkijzer van de plank af en gisterochtend bleek dat deze dat niet had overleefd. Ik rekende even terug, zo'n achttien jaar heeft ie dienst gedaan, dus z'n geld wel opgebracht. Ik had al een vermoeden dat ook een strijkijzer geen eeuwig leven heeft, het typische strijkijzersnoer was al langere tijd aan het vergaan. Kortsluiting lag in het verschiet. Het was daarom dat tijdens het uitruimen van mijn moeders huis in 2017 haar strijkijzer aan mij verviel. Gisteren nam ik 'm voor het eerst in gebruik.

Het voelde als een postuum cadeautje van mijn moeder. En natuurlijk is dit strijkijzer veel beter dan welke ik had, mijn moeder kocht geen kat in zak. En wat ook fijn is aan dit strijkijzer behalve dat ie veel beter strijkt is dat er een gewoon snoer aan zit en niet zo een met stoffen zebraprint die in elkaar kringelt.