Verwachtingspatroon

Het begint al zodra we geboren zijn, er wordt meteen van alles van ons verwacht. Als kind word je heel duidelijk gemaakt wat je ouders, familie en leraren van je verwachten en beter voldoe je aan hun verwachtingspatroon want anders zal men niet aarzelen jou daarop aan te spreken. Authenticiteit, vooruit, maar dan wel op de door de maatschappij gedicteerde voorwaarden. En zelf zul je ook merken dat je verwachtingen naar anderen toe hebt, je ziet niet anders en hebt (nog) niet door dat jouw welzijn laten afhangen van acties, of juist het gebrek daaraan, van anderen vrij destructief is.

Het precieze moment waarop ik ervoor gekozen heb om geen verwachtingen meer naar anderen toe te hebben weet ik niet meer, ik denk niet dat het een bepaald moment is geweest maar dat het zich op organische wijze heeft voltrokken, gevoed door verwachtingen die ik had naar een partner, een vriend(in) of familie maar waarbij ik meerdere malen het deksel op mijn neus kreeg. Ik voelde verbazing, verdriet, onbegrip, teleurstelling en pijn, maar deed ik dat, terugkijkend, niet gewoon mijzelf aan? In veel gevallen waren die verwachtingen die ik had gewoon een reflectie van hoe ik zelf in zo'n situatie gereageerd of gehandeld zou hebben gecombineerd met hoe ik wenste dat de ander ermee om zou gaan. En zulks van een ander verwachten zonder dat deze überhaupt op de hoogte is van wat ik dan van hem/haar verwacht is natuurlijk irreëel.

Gaandeweg begon het mij niet zo heel veel meer uit te maken als ik iets, al dan niet gegrond, van iemand verwachtte en er gebeurde niets. Ik merkte dat de wereld niet verging, dat ik zelf ook gewoon doorleefde, dat er eigenlijk niet zo heel veel veranderde. Behalve dan voor mij, het niet meer hebben van een verwachtingspatroon naar anderen toe werkt heel bevrijdend. Het gevolg is ook dat ik daadwerkelijk kinderlijk verrast kan zijn als iemand iets doet om mij te plezieren simpelweg omdat deze de vrijheid en de ruimte heeft om dat uit zichzelf te doen. Daarnaast laat je de ander gewoon zijn wie hij/zij is en 'dwing' je niets af vanwege de verwachtingen die je hebt, maar laat je het gewoon aan je partner, vrienden, familie en collega's zelf over.

En nee, het laten vallen van verwachtingspatronen betekent niet dat je maar over je laat lopen en je nooit zelf het heft in eigen handen neemt. Juist verre van dat. Ik heb het heft al in eigen handen genomen door mijn welbevinden niet meer te laten afhangen van wat ik van anderen al dan niet verwacht. En als ik per se iets niet wil dan geef ik dat, als het belangrijk genoeg is, heus wel aan, maar als ba'er kan ik altijd al doen wat ik wil, zodat samen met anderen mijn haan niet zo nodig koning hoeft te kraaien.

Het zijn inzichten als dit wat het ouder worden zo leuk en interessant maakt.