Opa en oma

Social media zorgt ervoor dat je binnen een paar klikken mensen kunt vinden van vroeger, heel vroeger. Zo heb ik virtueel contact met een aantal mensen waarmee ik op de lagere school heb gezeten. Dat was ergens in de vorige eeuw. Ik zie wel aan de foto's dat het mensen van mijn leeftijd zijn, maar in die gezichten zie ik nog steeds de koppies van toen. In mijn herinnering zijn ze nog steeds 12 jaar. De kinderen waarmee ik op het schoolplein heb gespeeld, de zesde klas musical heb gedaan en in datzelfde laatste schooljaar een week naar Vledder ben geweest waar we allerlei geweldige avonturen hebben beleefd komen steeds meer met de blijmoedige aankondiging dat ze nu opa of oma zijn geworden. Ik krijg daar een kleine op een TIA gelijkende kortsluiting van in mijn hersentjes.

Hoezo opa en oma? Gisteren sprongen we nog touwtje en hinkelden we in het speelkwartier. Ik snap natuurlijk wel waarom dat bij mij zo overkomt. Nee, ik heb geen moeite met ouder worden, sterker nog, ik vind het prettig omdat je, zoals ik wel eens eerder heb vermeld, niet zoveel meer hoeft, je kunt een beetje in de kantlijn leven. Maar ik heb natuurlijk zelf nooit een eigen gezin gehad. Ik ben nooit verblijd met trappelende voetjes door het huis, de schaterlach van een kleine dreumes die opgroeit en naar school gaat. Geen pubers die onverschillig lijken maar waarvan je weet dat ze toch niet zonder je kunnen. Geen diploma uitreikingen, eerste vriendje/vriendinnetje, het huis uit, samenwonen/trouwen en dan uiteindelijk de kers op de taart: kleinkinderen.

In wat overdrachtelijke zin ben ik nog gewoon hetzelfde kind van die lagere school, ik heb een heel stuk overgeslagen c/q niet beleefd. Geen vrouw met een totaalruptuur na 36 uur bevallen, geen woedeaanvallen van de kleine dreumes in de supermarkt, geen schoolpleinterreur. Geen pubers waarbij je je hart vasthoudt vanwege, drank, drugs, seks, schoolprestaties, verkeerde vriendjes/vriendinnetjes, geen scheidingen van kinderen waarvan de kleinkinderen de dupe zijn waardoor jij dan plots weer in de kleine kinderen zit. 

Kortom, de cirkel van het leven is bij mij wat minder groot of wat anders van vorm, minder heftig zo u wilt. En het is voor mij ook goed, ik ben niet zo van het onstuimige, meer van binnen de voor mij bekende kaders. Ik zou het ook helemaal niet kunnen, een gezin draaiende houden. Gelukkig wist ik dat al van jongs af aan, zodat ik er niet pas achter ben gekomen met een koophuis, 2.1 kinderen en een labrador. En omdat het voor mij voelt dat ik vanaf de lagere school, nou ja vooruit, na het behalen van mijn diploma, gewoon heel kabbelend mijn leven heb geleid is het plots zo'n reality check als mensen die ik nog in mijn herinnering heb als kind opa of oma zijn geworden.