In die afgelopen 27 jaar is het contact met stille periodes tussendoor toch altijd gebleven. Nieuwe verloofdes komen en gaan. Ook ik heb een verloofde gehad die jaloers was op mijn contact met voormalig verloofde welke op dat moment enigszins spontaan weer wat was aangetrokken. Later bleek dit duidelijk een geval van 'zoals de waard is....' maar dat is een ander verhaal. Voormalig verloofde en ik hebben zes jaar verkeerd met malkander. Ik herinner me dat ik in de nazomer van 1987 warm werd onthaald in de familie van verloofde. 'Je eerste liefde blijft je bij' zong Willeke Alberti al en zij kan het weten. Wat me ook nog helder voor de geest staat is wat verloofdes vader zei na mijn eerste bezoek terwijl hij mijn jas van de kapstok haalde toen ik weer naar huis ging: "Die zal hier nog wel vaker hangen". En hij kreeg gelijk. Helaas overleed hij volkomen onverwachts in januari het jaar erop.
In de jaren die volgde was ik bijna ieder weekend bij verloofde thuis en kreeg ik ook een goede band met schoonmoeder. Een geweldig lieve vrouw voor wie niets te veel was, het voelde als een tweede thuis. Ook met haar bleef het contact met tussenpozen bestaan. Zij heeft er hoogst persoonlijk zorg voor gedragen dat nadat we uit elkaar waren gegaan en ik in de binnenstad van Rotterdam een veel te dure gemeubileerde kamer huurde een geweldig leuke woning kon betrekken in het Kleiwegkwartier in Rotterdam Noord. Samen zijn ze mee op bezoek gegaan bij mijn vader toen hij niet meer thuis kon wonen en in een verzorgingshuis zat. Op zijn uitvaart waren ze erbij. En verloofde heeft ook de uitvaart van mijn moeder bijgewoond nu drie jaar geleden.
We hebben dankzij de moderne technieken regelmatig (app en Facebook) contact en het verleden van ons samen is water onder de brug. Verloofde is al weer jaren gelukkig met een nieuwe man en ik ben al jaren gelukkig als ba'er. We hebben uitgesproken dat we onszelf gelukkig prijzen dat we elkaars familie hebben leren kennen en in die zes jaar (en daarna) zoveel mooie momenten hebben gekend met hen. De moeder van verloofde heeft de prachtige leeftijd van 93 jaar en woont sinds enkele jaren in een verzorgingshuis. Vorige week werd me gevraagd of ik niet eens mee wilde om haar te bezoeken. Dat wilde ik en gisteren was de dag.
Omdat openbaar vervoer voor mij in deze tijd nog steeds een no go is, werd ik opgehaald en ging ik voor het eerst sinds maart uit mijn vierkante kilometer. En ja, de buitenwereld is veranderd, maar dit even terzijde. Ze is, net als mijn vader voorheen, dementerend en herkent niet zo heel veel mensen meer. Mij had ze zeker zo'n jaar of 13, 14 niet meer gezien. Toch had ik goede hoop, er was destijds wel een innige band gesmeed. Ik had op verzoek wat foto's meegenomen waar zij en ik samen opstaan. Op de vraag 'Weet je wie dit is' gaf ze op een toon vol van vanzelfsprekendheid mijn naam. Dit bleek heel bijzonder, zeker omdat het zo lang geleden was dat we elkaar gezien hadden. De foto's vond ze leuk en ze herkende ook meteen mijn vader die op één van de foto's stond.
Het was een gezellige middag. We konden buiten zitten en verloofdes broer kwam ook nog even aan. Ze is qua uiterlijk totaal niet veranderd, alleen de gezellige klets die ze altijd was is er niet meer. Ze praat nog wel over wat ze om zich heen ziet en geniet van het bezoek van haar kinderen. Ik vond het een heel fijn weerzien en heb aangekondigd dat ik tijdens mijn vakantie over een paar weken zeker weer eens mee wil.
 |
| Schoonmoeder en ik op 9 september 1988 het huwelijk van haar zoon en schoondochter die we op Schiphol gingen uitzwaaien op weg naar hun huwelijksreis. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten