Het nieuwe normaal

De uitdrukking 'het nieuwe normaal' wordt door sommigen gevreesd en door anderen omarmd. Ik zelf sta er wat onverschillig in. Het nieuwe normaal voor mij is nochtans beperkt tot de sportschoolgang. Allereerst is de school niet meer op zondagochtend open. Dat was vanwege het hebben van een klein leven voorheen de enige dag dat ik vrijwel altijd kon. Bij navraag was nog niet bekend of dat in de toekomst weer wel zo zal zijn. Daarnaast heb ik gehoord van sportscholen waar men in een van te voren afgesproken tijdsblok kan sporten, bijvoorbeeld van 16.00 uur tot 18.00 uur. Vreselijk lijkt me dat. Ik heb gekozen voor deze vorm van sporten om niet aan tijden en dagen vast te zitten wat je met een teamsport wel hebt.

Mijn sportschool kent geen tijdsblokken, maar ik dien wel aan te geven hoe laat ik welke dag kom. Hoe lang ik dan blijf maakt niet uit, en dat vind ik belangrijker, geen tijdsdruk.  Dit schijnt te moeten van de door hen aangereikte richtlijnen. Het is niet echt nodig want, zoals al eerder gemeld, ben ik vaak de enige of met een klein aantal anderen. Dus als ik nu maandag om 16.30 heb aangegeven moet ik er ook heen, ook al zou ik denken: mwah, ik ga morgen wel. MiJn VRijhEiD woRDt InGePerKt!!!! zeggen bepaalde mensen met overslaande stem over zo'n maatregel, maar ik ben een plooibaar mens, en als ik niet zou gaan word ik heus niet uit huis gesleept en gemarteld.

Omdat ik niet op zondag kan sporten ga ik nu soms na mijn werk. Dat deed ik al eerder, dan ging ik gelijk door. Maar in deze tijd is er geen omkleed mogelijkheid meer, zodat ik eerst naar huis ga me voor zover mogelijk in sporttenue hul en dan richting de school ga. En dat valt mee, hoor, alles is vlak in de buurt.

Ach, het is voor iedereen wennen aan het nieuwe normaal, het houdt voor iedereen ook wat anders in en de een gaat er makkelijker mee om dan de ander. Omdat de dikke dame nog niet heeft gezongen hou ik nog steeds laag profiel op mijn vierkante kilometer, daar voel ik me het meest senang bij.