In de tweede helft van de jaren zeventig hadden we er plots allemaal een op ons 'kastje' staan. Kastje, zo noemden wij op de lagere school het tafeltje waaraan we zaten in de klas. Het stamde uit de tijd voor ons toen er nog met kroontjespennen en inktpotjes werd geschreven, want bovenop was er een uitsparinkje voor een inktpotje met een schuifje om, als je de inkt niet nodig had, die af te dekken. Ook was er een langwerpig ondiep gleufje voor de pennen. Onder het blad was een ruimte waarin we onze spullen, boeken, schriften, etui, kleurpotloden, etc. konden leggen, vandaar het woord 'kastje'. Zuinigheid met vlijt op de school van mijn jeugd, die kastjes (uit de jaren vijftig?) hebben nog tot ver in de jaren tachtig dienst gedaan.
Maar goed, in de tweede helft van de jaren zeventig dus, was er ineens een plastic pennenstandaard in zwang bestaande uit zes buisjes van verschillende grootte om er pennen, potloden, schaar, en in de ondiepe buisjes, puntenslijper en gum in op te bergen. Bijna elk kind in de klas had er zo een op het kastje staan. Ik ook, een groene. Ze waren in alle kleuren van de regenboog te koop. Even googelen leerde me dat ze nog steeds verkrijgbaar zijn. Het heeft degene die dat ogenschijnlijk simpele gebruiksvoorwerp heeft ontworpen geen windeieren gelegd.
 |
| Het 'kastje' uit mijn schooltijd. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten