Ik had nog nooit van vrijgezellenknopen gehoord, maar het plaatje op het doosje triggerde me wel. Ik kan namelijk niet zo heel veel, dus ook alles wat met naald en draad te maken heeft is voor mij een groot mysterie. Nee zelfs een knoop aanzetten, waar veel mannen en zeker mannen uit mijn kringen met artistieke neigingen hun hand niet voor omdraaien, kan ik niet. Maar zo'n vrijgezellenknoop lijkt te zijn uitgevonden voor schmucks zoals ik. Nu is er altijd wel een lieftallige dame in mijn omgeving die, mits lief door mij gevraagd, een knoopje aan wil zetten. Ik kan me herinneren dat vriendin Talitha dat nog eens voor mij heeft gedaan terwijl ik aan het koken was, zodat we een lang getrouwd echtpaar verbeelden.
Ik mis de motoriek en, toegeven, het geduld voor dat gepriegel. Ik heb ook nooit, wat in mijn jeugd in zwang was, bouwdozen in elkaar geknutseld, ik word daar bloednerveus van en ik zie er de lol ook niet van in. Maar terugkomend op die vrijgezellenknopen, ze bestaan nog steeds! Ze worden patentknopen genoemd nu, hoewel de Engelse term nog steeds bachelor buttons is. Ze gaan ook niet meer per 2½ dozijn, maar per vier of hooguit tien.
Ze zijn het meest geschikt voor jeans, jassen of werkkleding, op een designoverhemd zou het erg misstaan, denk ik me zo in. Maar het stelt me gerust dat ik niet knooploos door het leven hoef te gaan al zou men collectief principieel weigeren om ooit nog maar één knoop aan mijn kleding te willen bevestigen. Een last waarvan ik niet wist dat die op mijn schouders rustte is verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten