Dit was een heel vreemde ervaring en hoewel het bijna tien jaar geleden is kan ik het me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik werkte nog op de boeken- entertainmentafdeling van V&D en het voelde of ik in een sit com verzeild was geraakt.
dinsdag 29 november 2011
Twee minuten na openingstijd komt er een man aan, onverzorgd, bruine tanden, kortom duidelijk een uitgestotene van de maatschappij. Hij deelt mij direct zijn blijkbaar zojuist gedane observering mee: "U houdt van mannen".
Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had en vroeg: "Wat zegt u?"
"Ik wil niet brutaal zijn of zo, maar u houdt van mannen, dat zie ik meteen".
Ik had het dus toch goed gehoord en antwoordde: "Wat fijn dat u dat meteen ziet".
Hij mompelde nog iets van dat ie er niks mee bedoelde, maar ik ben verder gelopen en had zoiets van: Waarom? Wat voegt deze mededeling toe?
Collega Jowita keek alsof ze water zag branden en collega Carla trok een gezicht alsof ze een acute aortavernauwing kreeg, en strompelde met haar laatste krachten het magazijn in om aldaar in een gierende lachbui te geraken. Toen de man weer weg was kwam ze, zich vasthoudend aan de deurpost, weer tevoorschijn.
Achteraf bleek deze persoon zich op andere etages ook al heel vreemd te hebben uitgelaten tegen collega's. Het was dus iemand die geestelijk niet helemaal in orde was.
Nu weet ik dat je geen master degree in behaviorisme hoeft te hebben om te zien hoe de vork in de steel zit bij mij, maar ik vroeg me af, moeten we anderen van alles wat we constateren en signaleren ongevraagd deelgenoot maken? Dit is een retorische vraag, want natuurlijk moet je dat niet doen, het feit dat je iets meent aan te voelen is alleen belangrijk voor jou.
Op mijn werk never a dull moment!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten