Onbepaalde tijd

Officieus wist ik het al een tijdje en een aantal inner circle people had ik het al toegefluisterd, maar om het wereldkundig te maken vond ik toch dat ik moest wachten tot het echt officieel was en dat is nu: vanaf 1 september aanstaande wordt mijn tijdelijke contract omgezet in een vast contract voor onbepaalde tijd. Vrijdag heb ik het nieuwe contract ondertekend. Digitaal. Zo gaat dat tegenwoordig. Geen ceremonieel met ganzenveer en inktpot, en ik kan me heugen met een fanfare erbij, maar het kan ook zijn dat ik het in mijn herinnering wat mooier en imposanter gemaakt heb dan het werkelijk was toen ik mijn eerste contract voor vast werk kreeg ergens begin jaren tachtig van de vorige eeuw.

Onbepaalde tijd dus, nu is dat voor mij toch wel enigszins bepaald, dat duurt geen tien jaar meer, dan is die gouden stip aan de horizon van het retirement bereikt en kan ik na een werkzaam leven van zo'n ruim vijftig jaar gaan genieten van het totale niets. Ik heb er, noodgedwongen, al een klein beetje van kunnen proeven na het faillissement toen ik, na de eerste schrik en het me ongemakkelijk voelen vanwege het aankloppen bij het UWV, besloot om het voor mijn eigen gemoedsrust te gaan zien als een sabbatical. Ik was ervan overtuigd dat er wel weer wat op mijn pad zou komen. 

Er waren destijds mensen in mijn omgeving voor wie het niet snel genoeg ging en die het er lastiger mee hadden dan ikzelf. Toen ik verkeerd had gegokt op een baan waar ik erg ongelukkig van werd en dus weer ben weggegaan werd me dat zeer kwalijk genomen en bleef er bij herhaling gevraagd worden of er nu al sancties waren afgekondigd door het UWV. Ik moest op z'n minst op het stadsplein worden bekogeld met rot fruit of iets dergelijks, kreeg ik het idee. Het was waarschijnlijk een aan jaloezie gerelateerde emotie die daaraan ten grondslag lag. Want ik had even niets om handen was vrij als een vogel en kon daar, godbetert, op een bepaalde manier nog van genieten ook, omdat ik wist dat het wel weer goed zou komen. Hoe durfde ik!? Ik stelde me aan, had mezelf in een afgrond geworpen zo was de teneur. Gelukkig waren er, naast mij, ook anderen die zagen zoals het was, ik had het tenminste geprobeerd. Ik had het er op dat moment moeilijk genoeg mee, daarvoor was het ongefundeerde extra mes in mijn rug niet nodig.  

Daarnaast heb ik in die periode zo bij elkaar een half jaar gewerkt bij Cappuzzino wat ik erg leuk vond en heb ik tevens vrijwilligerswerk gedaan als columnist bij Radio Capelle en Roze Golf en als taalcoach bij Taalcoach Capelle. Sinds oktober 2018 dus drie keer een tijdelijk contract welke nu wordt omgezet in een vast contract. Ik ben er zeer content mee, anders had ik de gang naar het UWV weer moeten maken en als bijna zestiger is het er niet makkelijker op geworden om nieuw werk te vinden. Mijn huidige werkgever is dus blij met me en ik met hen. Ik heb het er naar m'n zin heb m'n draai gevonden, ik werk met leuke collega's, het werk is op de fiets te bereiken, kortom wat wil een mens nog meer in z'n laatste arbeidzame jaren?