It's a sin

 'It's A Sin' is natuurlijk het meer dan fantastische nummer van de Pet Shop Boys uit 1987. Het is voor mij één van de beste singles (en 12" singles) aller tijden, maar dit blogje gaat over de mini-serie met dezelfde naam. Als laatste mens op de wereld heb ik het dan eindelijk gezien. Ik had er al over gelezen ten tijde dat het werd uitgezonden op een voor mij onbekende zender, later kwam het op België, maar toen had ik al vernomen dat het in de zomer op NPO 3 uitgezonden zou gaan worden en besloot te wachten. 

'It's A Sin' speelt zich af in het Londen van begin jaren tachtig en volgt in vijf afleveringen een groep vrienden die uit verschillende gedeeltes van het Verenigd Koninkrijk naar de hoofdstad komen tot aan 1991. De vier homoseksuele vrienden Ritchie (Olly Alexander), Roscoe (Omari Douglas), Colin (Callum Scott Howells), Ash (Nathaniel Curtis) en hun gezamenlijke vriendin Jill (Lydia West) huren een flat in Londen. Het is het begin van de AIDS-epidemie en er is nog heel veel onbekend. Kijkend naar de serie viel me op hoeveel er één op één te vergelijken valt met hoe er in deze tijd op Covid wordt gereageerd. De stuitende domheid, onwetendheid en hardheid is nu met terugwerkende kracht verbazingwekkend te noemen, maar zoals gezegd er was zoveel onbekend, dat men er zelf maar op los ging fantaseren over het hoe, wat en waarom van deze afschuwelijke ziekte.

Ik was zelf een tiener in die jaren en de soundtrack van de serie is er één om je vingers bij af te likken. Ik identificeerde me meteen met Colin, de naïeve jongen uit Wales, omdat ik in die tijd ook Miep Muts was en met grote ogen om me heen keek wat er allemaal gebeurde. Voor een aantal mensen loopt het niet goed af, zij krijgen AIDS en dat betekende in die tijd een doodsvonnis. 'Boys die in London' is een gevleugelde uitspraak in die dagen en het is confronterend om te zien dat op de begrafenis van het ene jonge slachtoffer men bij het afscheid zegt: 'Tot overmorgen bij de uitvaart van...', weer een ander jonge bekende. Shockerend is het hoe men in die beginjaren omging met de slachtoffers, alleen in een kamer waar men niet af mag, geen bezoek en eten wat voor de deur wordt gezet. Maar de serie weet heel goed de balans te vinden tussen de afschuwelijke werkelijkheid uit die tijd en de liefde, vrolijkheid en strijdbaarheid die men in de vriendengroep heeft.

De schrijver Russel T. Davies heeft het verhaal gebaseerd op zijn eigen leven en dat van zijn vrienden in die tijd. Zo is het karakter Jill gebaseerd op z'n vriendin Jill Nalder die in de serie een kleine rol speelt als de moeder van Jill. Grote namen als Stephen Fry, Neil Patrick Harris en Keely Hawes maken ook hun opwachting in de serie. Keeley speelt de adembenemende rol van Valerie, de moeder van Ritchie, die door ontkenning, onvermogen en rouw zich van een tuttige huismoeder van Wight ontpopt tot een afschuwelijk onredelijk keihard mens. 'An acting tour de force' werd haar acteerprestatie genoemd. Olly vertelde: 'Er waren veel tranen, zeker bij het opnemen van de laatste aflevering met Keeley Hawes en Shaun Dooley die mijn ouders spelen in de serie. We hebben samen veel gehuild'. 

Kortom een geweldige serie die u echt moet zien om er nog even aan herinnerd te worden hoeveel jonge levens er op een mensonterende manier verloren zijn gegaan en hoe kort dat nog maar geleden is. En ook dat er door onwetendheid toen ook al wappies waren, die we zo nog niet noemden omdat social media er nog niet was en het dus allemaal veel minder zichtbaar was. 

Ash, Colin, Roscoe, Jill en Ritchie.

Valerie.