In januari 2015 werden er extreme loonsverlagingen aangekondigd bij V&D en al vrij snel hadden mijn leidinggevende en ik door dat we ons op een hellend vlak bevonden richting faillissement. Wij werden gezien als 'negatief', maar ik heb al vaker gemerkt dat realiteitszin daar vaker mee wordt verward. Onderstaande dag kan ik me nog helder voor de geest halen. De dames van Onica, hoe welkom dat (in ieder geval voor mij) was. En de misplaatste blijdschap over het zogenaamd afgewende faillissement. "Jij wilt zeker niet op de groepsfoto" kwam de bedrijfsleider mij vragen terwijl hij het antwoord al wist. Het zou een bijzonder jaar worden vol hilariteit en, ondanks dat het hellende vlak steeds schuiner kwam te liggen, veel humor en genoeg materiaal voor blogjes. En ja, op 24 december dan uiteindelijk surseance van betaling en op 31 december het faillissement. Negatief? Scherp van geest, dat waren we.
dinsdag 10 februari 2015
De hectische tijd ging z'n vierde week in en nóg was er geen besluit genomen, waren er geen knopen doorgehakt, en dat trekt een zware wissel op ons als werknemers. Plots verschenen er gisteren twee dames in de winkel en die gaven ons wat we na het koude éénrichtingsverkeereisenpakket zo gemist hadden, het gevoel dat wij mensen waren. Mensen die er toch echt wel toe deden, die niet onder het kopje 'en dergelijke' vielen, die niet als laatste in de rij bij de onderhandelingen middels de bonden gehoord konden worden.
Zij deelden pakketjes uit van Onica, en dat raakte ons, daar kregen we tranen van in onze ogen, dat deed ons goed. Een klein gebaar wat in z'n eenvoud zo groots was. De dames waren speciaal naar ons gekomen omdat ze wisten dat wij het moeilijk hadden, zo ongelofelijk lief. In het pakketje werd gewag gemaakt van het interactieve platform Onica (neem vooral even een kijkje op hun site www.onica.nl). Een plek waar je als je moeilijkheden op je werk hebt terecht kunt voor advies, een luisterend oor, e.d. Het pakketje bestond uit een hele warme, begripvolle boodschap en wat handcrèmetjes en thee. Hartverwarmend.
Later die middag was er een, naar mijn idee, voorbarige juichstemming (wijn, rozen, groepsfoto (waar ik voor bedankte)), maar velen waren werkelijk door het dolle omdat het bedrijf voorlopig was gered van een faillissement. Ik las het woord 'voorlopig' heel duidelijk waar de rest er in hun enthousiasme waarschijnlijk overheen lazen. Bovendien waren de buitenproportionele loonsverlagingen nog niet van tafel en moet daar nog een akkoord met de vakbonden over worden gesloten liefst voor de rechtszaak daarover die op 16 februari dient. Ik probeerde beide onder de aandacht te brengen, maar dronken van de euforie (en de wijn misschien) als zij waren leek het of ik Russisch sprak. Ik liet ze maar begaan, het is voor iedereen een heel intensieve, zware tijd, en dit was de strohalm waar zij zich vol hoop aan vastklampten. Ik was meer onder de indruk van de dames van Onica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten