Het moet ergens in de vroege jaren zeventig zijn geweest dat ik van mijn ouders mocht opblijven om de tv-bewerking te zien van het toneelstuk van Herman Heijermans, 'Op Hoop Van Zegen', oorspronkelijk uit 1900. U kent allemaal het verhaal van de vissersvrouw Kniertje, waarvan haar man en twee zoons op zee zijn omgekomen. Haar jongste zoon Barendje heeft voor zijn ogen een schipper zien doodgaan en wil onder geen beding nog uitvaren.
De scène waarin Barendje uit alle macht huilt en schreeuwt dat ie niet naar zee wil, maar toch moet en uiteindelijk met de oude vissersboot 'De Hoop' ook een zeemansgraf vindt en het laatste beeld van Kniertje die met haar pannetje in haar handen verzucht: "De vis wordt duur betaald". was teveel voor mijn tere kinderziel.
Volledig overstuur ging ik naar bed . "Nu is dat jongetje dood" bleef ik maar snikken. Mijn moeder kwam aan het bed en legde uit dat het niet echt was. "Het is maar gespeeld, dat jongetje leeft nog en loopt morgen gewoon over straat en die vrouw doet morgen gewoon weer boodschappen". Ik geloof dat het me wel kalmeerde. Later hebben mijn moeder en ik het er nog wel eens over gehad onder de noemer: 'weet je nog...'.
Ik was toen en ben nog steeds een jankerd, bij series, films en in het theater zitten mijn tranen nu eenmaal hoog. Het is wat het is, zo ben ik gewoon afgeleverd. Maar nu kan ik natuurlijk wel bevatten dat het in films, series en op het toneel acteurs zijn die gewoon hun werk doen, maar ik word snel meegesleept. Na de voorstelling van 'Piaf', gaf ik hoofdrolspeelster Liesbeth List een hand en bedankte haar voor de mooie voorstelling, wees op mijn traanogen, waarop ze reageerde met: "Dan hebben we het goed gedaan."
Momenteel ben ik de serie 'It's A Sin' nogmaals aan het bekijken samen met vriendin Talitha, die het had gemist, en ik weet nu wat er gaat gebeuren, maar het is zo prachtig verfilmd dat ik wederom met tranen zit. Die jonge mensen waarvan er een aantal zo afschuwelijk aan hun einde komen en wetend dat het destijds echt zo is gegaan blijft me ontroeren. Nu in deze tijd vind ik het prettig om na zo'n serie op het wereld wijde web eens even te googelen naar de acteurs en dan zien dat ze alive and kicking zijn en hoe ze over hun rol vertellen en wat ze nog meer hebben gedaan en nog van plan zijn.
Dat was er in de tijd van Barendje en Kniertje niet, in plaats van het web waren het moeders die een beeld schetsten om het wat breder te zien. Ik ben blij dat ik dat heb mogen meemaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten