Eindelijk

Vorige week vrijdag deelde de muren- en plafondman mee dat ie deze week nog terug zou moeten komen om het af te maken, maar hij kon toen nog niet zeggen wanneer, daar zou hij over bellen. Prima, geduld u weet nog wel. Maandagochtend ging ik boodschappen doen en wie zag ik in de straat bij zijn auto? Precies, de muren- en plafondman. We zeiden elkaar gedag en ik vroeg of ie al een idee had wanneer hij kon komen. 'Dat wordt het eind van de week' zei hij met een peinzende blik. 'Prima' antwoordde ik, 'Vrijdag? om een uur of negen?' Dat vond hij een goed idee. Vrijdag kon hij nog niet zeggen wanneer en maandagochtend was binnen anderhalve minuut vrijdag om negen punt nul nul uur geboekt.   '.......'

Ik probeer het niet eens te begrijpen. Belangrijk was dat na weken het traject zijn voltooiing zou krijgen. Althans vanuit de door de woningbouw ingehuurde makelaar en zijn mensen. In een paar uur had hij de muren glad gemaakt en van een isolerende laag voorzien en de plafonnetjes in de gang en toilet weer wit gemaakt. Ik kon het kale toilet weer de allure meegeven zoals men dat van mij gewend is. Aanstaande woensdag komt de vloerbedekking en dan rest alleen nog het behangen. Normaal zou de volgorde zijn eerst behangen en dan vloerbedekking leggen, maar het komt nu zo uit, en dat is oké, het is maar heel weinig wat moet worden behangen. 

Onderwijl zag ik van de week onderstaande plaat in een winkel en ik was verkocht. De nostalgie! Zo'n plaat hadden wij, veel groter, vroeger op de lagere school, alleen telden we toen elf provincies. Flevoland lag nog op de tekentafel. Ik kon 'm niet laten liggen. De manier waarop 'Nederland' is geschreven, aan elkaar zoals we dat destijds moesten leren, de kleurstellingen en de houten ronde latjes waaraan het is bevestigd, ik móest dit hebben. Eenmaal thuis blijken dit soort aankopen vaak groter uit te vallen dan in de ruime winkel, en eigenlijk was er niet echt plek voor, maar waar een wil is.... Dus hij hangt nu in de gang, zodat je net voor het weggaan nog even kan bepalen hoever je moet. Ik vond het een openbaring om te zien dat Doetinchem, waar mijn ouders van 1986 t/m 2002 hebben gewoond op exact gelijke hoogte ligt met Rotterdam. Ik vond de weg er naar toe altijd zo saai, één rechte weg, maar nu snap ik waarom. Grappig ook dat Nes Op Ameland een vermelding waard is. 

U begrijpt ik kan mij een leven zonder deze plaat niet meer voorstellen.