Chocoladepakket

Vanwege de expansiedrift van de firma kan het zo zijn dat we in twee en een half jaar tijd onlangs de vierde manager hebben mogen verwelkomen. De anderen zijn op eigen verzoek of op verzoek van het bedrijf verder gegaan in de vaart der volkeren om de nieuw te openen filialen te bemensen. Of die gang van zaken de juiste is laten we even in het midden. Van onze derde manager hebben wij gisteravond afscheid genomen en omdat de man een snoeperd is met een verregaande voorliefde voor chocolade kwam ik op het idee om een chocoladepakket te maken voor hem. De collega's waren het er mee eens.

Omdat hij onderdeel was van een door de firma geïnitieerd experiment om één manager twee filialen te laten bestieren leek het hem leuk om gezamenlijk uit eten te gaan. Er werd een groepsappje gemaakt om een datum en locatie te plannen. Lang verhaal kort, toen ik nog auto reed heb ik ooit sneller een auto aangeschaft dan dat er overeenstemming kon worden bereikt over waar we zouden gaan dineren. Enige mensen van het andere filiaal zijn enkel bekend met het all you can eat-principe, u weet wel van die vreetschuren met rondrennende kinderen en zelf zoveel eten pakken tot je ploft. U kent mij en weet dat ik daar niet van ben, maar ik ben niemand als ik me niet kan aanpassen. Zet mij naast de koning en ik zal in een geanimeerd gesprek met hem geraken en plaats me in een vreetschuur en ik onderga onzichtbaar lijdzaam de temptatie van het volkse. 

Eén persoon ging zo ver dat als het een normaal restaurant zou worden ze weigerde mee te gaan. We hebben het over een volwassen vrouw. Verder stelde ze voor om dan per filiaal apart met de afscheid nemende manager te gaan eten en verliet het groepje, waarop iedereen het groepje verliet. Maar te elfder ure bleek er toch nog te onderhandelen te zijn, nu hadden ze besloten dat het pizza moest worden. Pizza or burst. Dat was het uiterste tot waar kon worden gegaan van wat afweek van het dagelijkse. Dus pizza it was. Gelukkig wel bij een door mij aangedragen degelijk Italiaans restaurant, geen Happy Italy of iets dergelijks. Zo was er dan toch al polderend tot een compromis gekomen. Ik heb het al eens eerder gezegd: ik verdien toch een standbeeld. 

Het chocoladepakket. We hadden natuurlijk meteen de
cholesterol in z'n aderen kunnen spuiten, maar dit
is een wat leukere en lekkerdere manier om
hetzelfde te bereiken.