Dit is mijn lijf

'Wanneer ik voor de spiegel zit

Denk ik wat is dit

Is dit nou mijn lijf

Wie is die persoon in 't spiegelglas

Dit is niet wat het was

Is dit nou mijn lijf'

Dit zijn de beginregels van de hertaling van het lied 'This Is My Life' van Shirley Bassey, geschreven voor de tv serie 'T Spaanse Schaep' en onnavolgbaar gezongen door de grote Jenny Arean.

Ik had al een tijdje niet gesport en had inmiddels een dad body toen ik na het faillissement in 2016 besloot de gang naar de sportschool weer te maken. Ik wilde wat structuur gaan aanbrengen in de zee van tijd die voor me lag, want u weet, ledigheid is des duivels oorkussen. Mijn physical leader Noes had mij al verzekerd dat het lichaam een soort geheugen heeft en als ik eenmaal weer zou gaan sporten ik binnen no time weer in shape zou zijn. Dat was ook zo. Ik had op die manier een dagbesteding en kreeg er zelfs weer lol in. Ook toen ik weer ging werken bleef ik daarnaast gewoon sporten. Toen kwam de pandemie en de daarmee gepaard gaande lockdowns. Toen sporten met restricties weer kon voegde ik me naar wat mogelijk was. Vervolgens kwam er weer een lockdown en ik moet bekennen dat het niet er uit hoeven om me fysiek in te spannen na gedane arbeid toch wel lekker voelde. 

Juichend kwam, ik geloof, begin dit jaar het bericht dat de lockdown weer voorbij was en we weer mochten. Ik juichte ook, maar vervolgens ging ik niet. Ik had alle zin om te gaan sporten verloren. Dus nu zit, of liever gezegd sta, ik wel eens voor de spiegel, zie de wanstaltigheid en hoor dan in mijn hoofd Jenny zingen. 

Het lichaam is een ondankbaar ding, als je na al die jaren van sporten stopt, zakt ook alles ineen. Inmiddels heb ik een granddad body en dat is ook helemaal niet verwonderlijk, want ik heb er de leeftijd voor. Maar toch, mijn lijf zou wat liever voor al die inspanningen uit het verleden kunnen zijn en niet zo ongeïnteresseerd om mijn geraamte lubberen. Aan de andere kant heeft ditzelfde lichaam mij vooralsnog door de pandemie geloodst zonder ook maar een snottebel. 

Ja ik weet, als ik weer zou gaan sporten is het vrij snel weer oké, maar ik heb er geen zin an. En dan, als man van middelbare leeftijd moet je erkennen dat het nooit meer zo wordt als het was. Daarnaast heb ik, toen ik nog fervent sportte, twintig jaar lang 29 kunnen zijn. Dus ik tel mijn zegeningen. Zo'n sportschool is ook meer het domein van de jongere mensch, die nog in het volle licht kan staan en schaamteloos kan roepen: "Neem mij!". Daar moet je je als beginnend bejaarde ver van houden, het krijgt al snel iets sneus. Zeker als opa zich tegen die jongeren gaat aan bemoeien en denkt één van hen te zijn, ik vond dat destijds als jeune premier vrij gênant en met mezelf afgesproken nooit zo te worden. 

Ach, elke leeftijd heeft zo zijn bekoring zei mijn vader altijd. Toen vond ik het gezeur, maar de man had gelijk. Ik heb het al eerder gezegd, je hoeft steeds minder naarmate je ouder wordt, en zeker niet vanwege valselijk vermeende relevantie hijgend hip blijven doen. Een zegen. Nu zeg ik niet dat ik nooit meer iets aan lichaamsbeweging zal gaan doen, wellicht een wandelclubje als ik gepensioneerd ben, maar voor nu vind ik het wel geschoten.  Het lied van Jenny gaat trouwens best berustend verder: 

'Dit is mijn lijf

Ik heb het heel mijn leven mee gedragen

Ik ben gevallen en weer opgestaan

Laat het gaan, laat het gaan'