Zelf vind ik dat ik vrij ongecompliceerd in het leven sta, ik neem de dingen zoals ze komen, acteer erop daar waar nodig en weet overal wel een positieve draai aan te geven. Zolang ik tussen mijn werk en sociale activiteiten bewust rustmomenten inbouw die min of meer 'heilig' zijn, zodat alle prikkels verwerkt worden en ik me weer kan opladen gaat het me goed. Ik wantrouw mensen die van de ene activiteit naar de andere rennen, belevenis op belevenis willen ervaren en zo ongeveer een permanent ingepakte koffer hebben klaarstaan om nog niet terug van vakantie de volgende alweer in de planning hebben. Hoezo kun je niet senang zijn met jezelf en waarvoor ben je op de vlucht?
Aan de andere kant is een lichte vorm van OCD mij niet vreemd. U heeft het vast ook wel eens meegemaakt dat u de was uit de machine haalt, die gaat ophangen en er blijkt een sok te missen. Een normaal mens denkt dan (misschien na even zoeken): nah, die sok kom ik wel weer eens tegen. Ik daarentegen rust niet eerder eer die sok terecht is. Gisteren was het weer zover. Er miste een sok. Ik heb dan een heel protocol aan zoekplaatsen. Nog in de wasmand, nog in de machine, tijdens het ophangen uit de mand gevallen en ergens op de grond, in een kussensloop of dekbedovertrek. Maar gisteren bleef ie zoek. Na nogmaals alle zoekplaatsen nagegaan te zijn kan ik niet rusten voordat die sok terecht is en uiteindelijk heb ik 'm gevonden in een mouw van een trui.
Ik begrijp als u zult zeggen: 'waar maak je je druk om?', maar zo rol ik nu eenmaal. Op mijn werk heb ik ook altijd OCD-achtige dwang dat bepaalde dingen in orde moeten zijn. Structuur en onder controle. Ter mijn verdediging, ik heb natuurlijk 35 jaar lang boeken gerubriceerd en op lexicografische volgorde weggezet, dat doet iets met een mens. Bij de banen erna heb ik ook steeds iets gehad wat in orde moest zijn wilde ik me senang voelen. Bij mijn tijdelijke werk bij lunchroom Cappuzzino was dat het kleine keukentje waar ik op een bepaalde manier alles wilde hebben staan en vooral ook de afwasmachine die ik op maar één wijze ingericht wilde hebben. Ja, ik deed het inderdaad opnieuw als iemand anders er spullen had ingezet.
Bij Scapino deed ik het kinderschoenenvak en dat had wel iets weg van het werken in de boekhandel. Op maat, op volgorde van soort middels nummers en ook de overvoorraad diende zo te worden weggezet. Omdat klanten soms als een ordeloze troep losgeslagen buffels de winkel bestormen kon er soms wel eens een schoentje zoek zijn. Dat stond dan voor mij gelijk aan het hele sokverhaal. Dat schoentje móest en zóu boven water komen. Mensen hebben vaak de kracht niet meer om een gepakt schoentje weer terug te zetten waar ze het vandaan hebben gehaald, dus kon je die op de meest idiote plaatsen uiteindelijk terugvinden.
Ook in mijn huidige werk moet de kassalade op een bepaalde manier ingericht zijn wil ik er lekker mee kunnen werken. Vanzelfsprekend zitten alle briefjes (gekopt!) en muntjes op de daarvoor bestemde plaatsen in de la, maar ik heb het meer over de voorraad rolletjes, zegeltjes en emballagebonnetjes. Ik neem wel eens een la over en dan zitten er losse zegeltjes in. Error in mijn hersentjes. Ik maak er zaak van om die zo snel mogelijk uit te geven, zodat de vaste rolletjes van de verschillende zegels overblijven. Daarnaast wil ik alle rolletjes met muntjes links hebben liggen zodat in het vakje rechts plaats is voor emballage- en andere bonnetjes en de voorraad van de zegeltjes.
Ja, ongecompliceerd noemde ik mezelf, maar de laat-maar-waaien-mensen zullen bovenstaande zaken triviaal vinden en mij uiterst pietluttig. Dat mag. Omdat ik nu eenmaal zo in elkaar zit, betekent het dat ik ook niet het grote overzicht heb en teveel op mijn bordje moet hebben. Ik floreer voornamelijk goed op microniveau waar ik me kan focussen. Dat geeft niet, daar ben ik niet minder om. Anderen vinden weer hun eldorado in veel verantwoording willen hebben en de grote lijnen uit te zetten. Zo vullen we malkander mooi aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten