Begin december lag er een enveloppe in de brievenbus met een voor mij onbekend handschrift. Ik weet niet of u dat ook heeft, of dat ik er alleen in sta, maar aan het handschrift weet ik meestal al van wie de post komt. Dat heb ik altijd al gehad, maar zeker in deze tijd dat geschreven post iets zeldzaams is. Er bleek een kaart in te zitten met een uitnodiging van Jan-Willem, de man van Ellen. Hij schreef dat hij mij had geprobeerd te bellen, maar dat het nummer wat in Ellens adresboekje stond niet meer bestond. Later kwam naar voren dat het een nummer was van mijn vaste telefoon die ik al heel lang niet meer heb. Vandaar dat hij mij op deze manier wilde uitnodigen voor de slametan voor Ellen op 9 december.
9 December was het veertig dagen geleden dat Ellen is overleden. Het is een Indische traditie om met dierbaren van de overledene veertig dagen na het overlijden gezamenlijk te eten omdat de ziel dan definitief afscheid zal nemen van de nabestaanden. Jan-Willem schreef dat Ellens dochters en hij het erg op prijs zouden stellen als ik daarbij aanwezig wilde zijn. Nou, u begrijpt ik was meteen weer in tranen en voelde me zeer vereerd en natuurlijk wilde ik. Enkel, het was op vrijdag en dan werk ik meestal de hele dag of vaker nog 's avonds. Ik keek op mijn kalendertje en zag dat ik op vrijdag 9 december tot 12.00 uur werkte. Niets is toeval, daar geloof ik stellig in, zeker als je met zo'n spirituele vrouw als Ellen van doen hebt.
De slametan werd gehouden in het huis van Ellen en Jan-Willem, het huis waar ze na haar escape uit Amerika halverwege de jaren zeventig is gaan wonen en er onder geen beding ooit meer weg wilde. Ze had daar haar plek gevonden. Er was een kamer vol met mensen, er werden herinneringen gedeeld. Met Brenda, Ellens middelste dochter, heb ik nog even het verhaal uit Amerika over die welgestelde filantroop, een prins of een sjeik, opgehaald, die zei graag geld te schenken uit liefdadigheid en zich er op voorstond tijgers te hebben. Om dat te bewijzen, op Ellens 'yeah, sure', kwam hij eens bij hen op bezoek en had een tijger meegenomen, compleet met diamanten halsband. Toen Ellen mij dat verhaal ooit eens vertelde zei ze: "Je huis is vol, hoor, als er een tijger binnen is". Brenda kon zich dat moment nog herinneren en tevens dat Ellen de man die zei er plezier in te hebben om financieel te helpen, want geld genoeg en no strings attached, hem vriendelijk ervoor bedankte. Een alleenstaande vrouw met destijds twee dochters, het voelde voor haar niet goed, maar het leverde natuurlijk wel een prachtig verhaal op.
Het was een mooie liefdevolle avond en Ellen was er in spirit bij, ik zal u niet vermoeien met hoe en waarom ik dat voelde, ik merkte het aan kleine dingetjes, tekens zo u wilt, dat het zo was. Natuurlijk was er overdadig en lekker eten, zeg je Indisch zeg je eten en vanzelfsprekend veel te veel zodat iedereen bakjes meekreeg. Zaterdag heb ik er nog heerlijk van kunnen genieten.
Selamat jalan, lieve, bijzondere, fantastische Ellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten