2022

Weer een jaar voorbij, het gaat steeds sneller voor mijn gevoel. Volgens mij begonnen we dit jaar met een lockdown. Omdat het voor mij wel oké was weet ik het niet zeker meer. Er zijn mensen ter extreem rechter zijde van het spectrum die het allemaal heel precies in kaart hebben gebracht en het ook steeds weer in herinnering roepen met de hashtag #opdatwenietvergeten. Daar waar de normale mens gewoon weer is doorgegaan blijven zij er met graagte in hangen en bedienen zo hun idolate achterban die vooral chronisch boos en verongelijkt is en tegen. Waar tegen? Tegen alles eigenlijk. Het lijkt me vrij vermoeiend en ook niet heel gezond. Ze vinden van zichzelf dat ze niet deugen en zijn daar zicht- en hoorbaar uitermate trots op. De vertokkierisering van de maatschappij is ook in 2022 gestaag doorgegaan. 

Voor mij was 2022 over het algemeen een prima jaar. Ik leef niet groots en meeslepend, maar klein en ingetogen en dat past me prima. Ik ben het jaar begonnen in een nieuwe baan waar ik op dag twee al dacht: dit is geen goede stap geweest. Maar u kent me, ik heb toch geprobeerd door te zetten, maar het was gewoon een verkeerde keuze. Dat kan gebeuren. Ik hoef niet zo heel lang meer, maar om die laatste paar jaar nou met lood in m'n schoenen naar m'n werk te gaan, daar is het net weer iets te lang voor. Dus in goed overleg is besloten het contract, na vijf maanden, niet te verlengen. 

Gelukkig heb ik heel snel ander werk gevonden wat ik nu sinds juli doe en naar tevredenheid zowel van mij als de werkgever. Onlangs is mijn contract met in ieder geval een jaar verlengd. En over een jaar, dan zien we wel weer. U weet, ik kijk nooit verder dan één week vooruit. Ten eerste is de wereld momenteel nou niet in de meest stabiele staat en ten tweede ben ik op mijn leeftijd een mens van een dag. 

Natuurlijk in dit jaar weer heel fijne en leuke momenten gehad met lieve vrienden. Dagjes of weekendjes weg. Heerlijke etentjes buitenshuis of bij elkaar thuis. Museum- en bioscoopbezoek. Ik kan daar intens van genieten. Ook heb ik weer een groot aantal mensen ontmoet die ik lange tijd niet heb kunnen zien vanwege de beperkende maatregelen i.v.m. de pandemie. Mooi en dierbaar om op terug te kijken. Maar tevens ook van een aantal mensen afscheid moeten nemen. Er komt een moment in je leven dat je meer naar uitvaarten gaat en condoleancekaarten verstuurt dan dat je bruiloften bezoekt en gelukwensen zendt aan het jonge stel. De cirkel van het leven, precies wat u zegt. 

Ondanks veel gemopper over van alles en nog wat, veel mensen voelen zich steevast tekort gedaan en denken, vaak ten onrechte, dat de ander 'altijd alles voor elkaar krijgt', ben ik nog steeds van mening dat je verantwoordelijk bent voor je eigen welzijn. Daarmee bedoel ik dat je kunt kiezen hoe je op situaties, ook, of misschien wel juist, die waar je zelf niet de hand in hebt, reageert. Zelf probeer ik het altijd om te buigen naar iets positiefs. Dat moet in je aard liggen, zulks is niet iedereen gegeven, maar het bekende gezegde 'Klagers hebben geen nood' vind ik vaak heel erg van toepassing. Zijn het wellicht precies die mensen die moord en brand schreeuwen over de energieprijzen, dat alles duurder wordt en die de huidige regering en hun beslissingen verrot schelden die vanavond voor ik weet niet hoeveel geld de lucht in gaan schieten, nog steeds roken en vinden dat ze vaak en ver op vakantie moeten? 

Nou ja, hoe het ook zij, ik blijf overal met humor naar kijken en het zilveren lijntje in dingen zien, zoals ik al zei op een kleine ingetogen manier. Ik voel me een bevoorrecht mens in een wereld die voor een groot gedeelte in brand staat.