dinsdag 24 oktober 2023

Bereikbaar

Het heeft er natuurlijk mee te maken dat ik uit de tijd van de bakelieten telefoon met draaischijf ben, en als je dan niet thuis was, was je niet te bereiken. Ook kon er geen boodschap worden ingesproken want een antwoordapparaat zou pas veel later bon ton worden. In deze tijd zou je dus overal en altijd bereikbaar kunnen zijn, maar ik en ik alleen bepaal wanneer en of ik überhaupt bereikbaar wil zijn. Ik heb mijn foontje niet altijd bij me en als ik ga slapen gaat ie uit.

Maar ik merk dat sommigen, veelal jongeren, maar ook steeds meer ouderen, zelfs nog ouder dan ik, hun bestaan laten dicteren door het rinkelen (heet dat nog zo?) van hun telefoon die ze als een soort extra ledemaat van hun lichaam altijd bij zich hebben en die ook altijd aan staat. Al zijn ze aan de beurt in de rij bij de kassa als de heilige telefoon gaat valt alles uit hun handen en is dat prioriteit nummer één. Toen dit verschijnsel zich pas voordeed dacht ik dat het mensen moesten zijn die in de uitvaartbranche werkzaam waren of iets dergelijks, maar dat zouden er dan best wel veel zijn en aan de gesprekken die luid en duidelijk werden gevoerd kon ik opmaken dat het niet zo was. Zelf heb ik mijn telefoon niet eens bij me als ik boodschappen doe.

Eén van de zegeningen van de mobiele telefoon is dat je alles middels WhatsApp kunt doen en je dus niet meer daadwerkelijk hoeft te bellen. Ik bel zelf echt nooit meer, enkel als er echt geen andere mogelijkheid is. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat zoveel mensen nog old school telefoneren en op de meest idiote tijdstippen. Om half zeven 's morgens in de metro. Wie in godsnaam moet je dan bellen en waarvoor?  

Ook toen ik vroeger naar de sportschool ging bleef mijn telefoon thuis, wat moet je ermee in de gym? Maar bij mijn huidige sportschool krijg je met een QR-code toegang tot de school dus moet ie wel mee, maar daarna verdwijnt ie in m'n lockertje. Dat doet niet iedereen, lees: vrijwel niemand, en doet zich het fenomeen voor dat men op een apparaat zit en met zijn/haar/hen telefoon bezig is in plaats van met waar het apparaat voor is. Als ik dan zo door de ruimte kijk zijn dat er echt tientallen. Vindt iedereen zich dan zo belangrijk dat ze voor geen moment gemist kunnen worden? Ik ga ervan uit dat als ik niet bereikbaar ben de wereld gewoon doordraait en als het echt heel, heel belangrijk is er een berichtje achter wordt gelaten. Ik ben zeer misbaar. 



2 opmerkingen:

  1. Ja, wat een stress in het leven met die telefoonverslaving.... Hoppen van Instagram naar Facebook naar TikTok en honderden appjes en foto's per dag. Je zou eens iets missen; dan word je er natuurlijk op aangekeken door je vrienden. Blij dat ik als iemand van de blijkbaar oude stempel dat niet ervaar en het apparaat gewoon weg kan leggen en niet bij ieder piepje gelijk moet kijken. Appen doe ik meestal ook, maar ik bel ook nog wel. ER zijn ook nog (oudere) mensen die geen smartphone hebben. Iemands stem horen is soms ook wel fijn en communiceren is in sommige gevallen dan effectiever en begrijpelijker. Veel jongeren schijnen trouwens bel-angst te hebben ontwikkeld las ik laatst.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ook ik hoef niet constant mijn foontje bij me te hebben, ik denk dat alles wat na mijn generatie komt zich geen raad zou weten zonder.

      Verwijderen