Theater

Op mijn blogje van gisteren heb ik vele reacties mogen ontvangen van lezers die opmerkten dat ik al vrij lang niet meer over theaterbezoeken heb geschreven. In het desbetreffende blogje schreef ik vrij beeldend over hoe ik een paar jaar terug bij een theatervoorstelling van Karin Bloemen volledig werd opgenomen in een door haar gezongen en intens gebracht lied. Sommigen vertelden dat ze met plezier mijn blogjes over theatervoorstellingen lazen en soms zelfs naar aanleiding ervan kaartjes hadden geboekt. 

Ieder jaar zat ik in mei klaar om kaarten te bestellen voor het komende theaterseizoen, vaak ging ik wel naar tien of meer voorstellingen, en toen was daar de pandemie en een aantal voorstellingen die ik had geboekt konden niet doorgaan. U weet vast nog wel dat o.m. de entertainmentsector in die tijd vrij hard is getroffen omdat theaters lang niet open konden. Het waren bijzondere tijden en het was voor iedereen een nieuw fenomeen hoe ermee om te gaan, dus deed men wat men dacht dat goed was. Zo kijk ik er tegenaan en niet zoals de verwapten onder ons die menen dat het allemaal onderdeel is van een groot boos plan en dat we in een dictatuur leven of weet ik wat voor randdebiele draai ze er, nog steeds, aan geven. Daarnaast vond ik, zoals u weet, die maatregelen wel chill. Ik heb me geen moment belemmerd gevoeld in mijn bestaan. Ik keek naar wat wel kon en dat was meer dan genoeg. Ik moest zelfs weer wennen toen alles gewoon weer kon, het leven in een cocon beviel me eigenlijk wel.

Toen de theaters weer open gingen waren er meteen mensen die weer hutje mutje naast elkaar in foyer en zaal gingen zitten, maar ik was er nog niet aan toe. Ik ben meer van laat ik eerst maar es zien of het allemaal wel oké is. Het zullen waarschijnlijk dezelfde mensen zijn die direct weer vliegreizen naar ik weet niet waar gingen maken, terwijl het aantoonbaar was tijdens de pandemie dat de natuur er van opknapte doordat er nog nauwelijks werd gevlogen, maar daar hebben velen geen boodschap aan. Ze moeten en zullen godnondeju op reis gaan omdat ze daar recht op hebben of zoiets. Ach ja, mensen, ik heb er onlangs nog over geschreven. 

Maar goed, van de week liep ik met Rick langs het theater in mijn dorp en zag de affiches en toen ging het wel weer kriebelen. En ook toen ik gisteren mijn gevoel beschreef tijdens de voorstelling van Karin Bloemen, merkte ik dat het ook voor mij weer tijd wordt om, twee of drie jaar na alle restricties, komend seizoen me weer in het theateraanbod te verdiepen en mooie voorstellingen uit te zoeken. Komend seizoen ja, mijn lichte OCD staat niet toe om in het reeds begonnen seizoen nog voorstellingen te boeken, dat voelt raar en niet goed. Laat me maar, ik ben er niet minder om.