Bril

Sinds een paar jaar ben ik aan de leesbril, terwijl ik dit blogje maak heb ik 'm ook op. Ik heb op strategische plekken een leesbril liggen, bij de computer, naast m'n bed en in m'n tas en zo hier en daar in een la liggen er nog wel meer. Op mijn werk heb ik er ook één in mijn clivage voor als ik kleine cijfertjes moet lezen. Het is nu eenmaal zo, de ouderdom komt met gebreken, en och, als dat het ergste is. 

Toch is het somtijds nodig hebben van een brilletje nog niet helemaal in mijn systeem doorgedrongen. Gisteravond werd het weer duidelijk. Ik ging met Rick eten bij het fijnste restaurant van mijn woonplaats, De Bank. Ik neem dan niet een hele tas mee, maar het hoognodige in m'n jaszak, sleutels, portemonnee en m'n foontje. Die laatste heb ik eigenlijk helemaal niet nodig, maar het ding is in de loop der jaren tot een soort lifeline verworden. Bij het lezen van de menukaart bedacht ik dat ik beter mijn brilletje had meegenomen. En dat is niet de eerste keer, maar het wil maar niet indalen dat ik die bril in een restaurant harder nodig heb dan mijn telefoon. 

Ik beoordeel restaurants sinds enige tijd ook op de leesbaarheid van de menukaart. Als u mij hoort zeggen: "Oh, wat een heerlijke kaart!", betekent dat vaak enkel dat het een, zonder bril, prettig te lezen kaart is, wat nog niets zegt over de keuze van de gerechten. Gisteren kon ik op hoofdlijnen lezen wat ik ongeveer zou krijgen, maar de kleine lettertjes eronder waarmee het gerecht werd opgeleukt werd voor mij pas duidelijk toen het geserveerd werd. Ik had als hoofdgerecht gegrilde tonijnsteak, vet gedrukt in grote letters, maar het gekriebel eronder wat er bij zat, geen idee. Nu zijn de gerechten bij De Bank absoluut om over naar huis te schrijven, dus durf ik het wel aan.

We hebben heerlijk gedineerd, fijn kunnen bijkletsen en toen de rekening kwam en de jongeman het mobiele pinapparaatje presenteerde werd het pas echt een vertoning. Ik heb dus niet zo'n pasje waarmee je contactloos kunt betalen, ik ben er te boomerig voor. Maar ja in een met sfeerlicht verlicht restaurant die ieniemienie cijfertjes van dat minuscule apparaatje kunnen ontcijferen zonder bril..... Ik liep met het machientje naar een lichtpunt maar kon nog niks zien, vervolgens ben ik naar de ingang van de keuken moeten lopen met dat heerlijke tl-licht om uiteindelijk mijn pincode te kunnen intoetsen. Nu bedenk ik me dat ik het natuurlijk ook discreet met het licht van mijn telefoon had kunnen doen, was ie toch nog van pas gekomen. Maar beter de volgende keer mijn leesbril bij de noodzakelijke mee te nemen items leggen.