Mensen

Mensen zijn over het algemeen niet zo heel leuk, we zien het dagelijks op het journaal, lezen het in de krant en worden ermee geconfronteerd op social media. Zeker in deze tijden van oorlog en geweld komt het aller- allerslechtste in veel mensen naar boven. Maar ook ver van oorlog, moord en doodslag kan ik volledig verbouwereerd raken van menselijke gedragingen.

Zo is elektronicaketen BCC onlangs failliet gegaan en is er over gegaan tot een faillissementsuitverkoop. Nou, dat trekt echt de onderlaag van de bevolking uit hun holen, zo blijkt wel. De voor een dubbeltje op de eerste rij zitters hebben als gorilla's op de ramen gebonsd en hebben showmodellen van de muren gerukt, personeel (wat straks zonder baan zit) is bedreigd en ook tussen de troglodieten onderling ging het er soms agressief aan toe omdat men malkander het laatste koopje niet gunt. Men heeft dus moeten besluiten om de vestigingen te sluiten omdat de neanderthalers er niet mee om kunnen gaan. 

Het is daarom dat ik die vermaledijde Prijzencircusweken bij V&D, waarvan iedereen die er werkte zei dat ze die zo leuk vonden, verafschuwde. Ik geloofde hen ook gewoon niet. Er was geen flikker aan. Allemaal op koopjes beluste klanten die er een bende van maakten. Ik zat op de boekenafdeling nog goed, boekenmensen, zowel de handelaren als de klanten houden absoluut niet van zoiets banaals, dus die kwamen dan ook niet. Maar ik werkte tevens op de afdeling entertainment en daar heb ik wel het één en ander meegemaakt. Een klant die de aanbieding verkeerd had gelezen maar tóch van de bedrijfsleider zijn zin kreeg. En natuurlijk de scheldkanonnade van meneer Wensveen aan mij over Disney DVD's, maar dat is uiteindelijk in zijn gezicht ontploft. Er zijn grenzen. En dan het schoendebacle van 2004, waarbij verderop op de etage twee klanten elk één schoen hadden, de één de linker de ander de rechter en beiden weigerden hun schoen aan de ander te geven. Dat liep hoog op waarbij één klant met schuim op de mond riep: "Ik betaal voor één schoen en die trek ik kapot!"

En ook van de week nog toen bij ons de flessenautomaat kapot was en er dus geen leeg fust ingeleverd kon worden zag ik voor mijn ogen iemand een apoplexie krijgen omdat ie z'n blikjes tijdelijk niet kon inleveren. Ik denk dan alleen maar: we staan op de rand van WO III, dit zijn lege blikjes, een beetje perspectief, lieverd. 

Het is daarom dat ik zo kan genieten als mensen wél leuk zijn, iets liefs doen voor elkaar of zich bekommeren om dieren en natuur, gewoon zonder er iets voor terug te verwachten. En dat zie ik ook genoeg om me heen hoor, maar het kan en mag altijd meer. Het kan mijn dag kleuren en het helpt me hopen dat het ooit allemaal goed komt. Hoop is belangrijk in het leven, in ieder geval in het mijne, het geeft moed en verzacht. Niet voor niets luidt het gezegde: Zolang er leven is, is er hoop.