Doordeweekse woensdag

In Brugge had ik 's nachts al steeds keelpijn wat dan in de loop van de ochtend weer verdween, dus schreef ik het toe aan de zakjes met geurkruiden of zoiets erin die in de slaapkamer lagen wat op mijn keel sloeg. Maar dinsdag maakte ik mee dat ik nogal verkouden was en voor het eerst sinds 1975 constant mijn neus moest snuiten met daarbij een hinderlijke hoest. Ik ben ook es een weekje vrij... Woensdag was dat nog steeds, en nu in de namiddag van donderdag lijkt het allemaal weer voorbij. Ik ben soms net een mens.

Woensdag heb ik 's ochtends eerst mijn burgerplicht gedaan en ben gaan stemmen. Dat het land nu overwegend lichtblauw kleurt ligt niet aan mij, maar goed het gepeupel heeft gesproken en daar moeten we het mee doen. Daarna ben ik naar Den Haag gegaan om de inmiddels 88 jarige Nel den Boer te bezoeken, mijn voormalige collega van de boekhandel op de Leyweg. Het is altijd oergezellig als we samen zijn, we kletsen over van alles en nog wat, als ik die leeftijd mag bereiken dan wil ik erin staan zoals zij dat doet. Ik had het al bedacht en Nel kwam ermee: "Ik moet nog stemmen", waarop ik antwoordde: "Dan gaan we samen." Ik hoopte dat zij haar stem uit kon brengen in de school waarop ik vroeger heb gezeten, maar wat allang geen school meer is, dan kon ik er nog es naar binnen. Maar ik had al gezien dat dit gebouw wordt omgetoverd naar iets heel anders, iets voor kunstenaars. Nel zei dat ze voorheen altijd in die voormalige school stemde, maar nu kon dat dus niet, er werd uitgeweken naar een partycentrum in de Vier Heemskinderenstraat en daar ben ik ooit ergens in de jaren zeventig geweest toen onze buurjongen Henny trouwde met Corry. Het zal in de loop van de jaren wel verbouwd zijn, maar ik vond de zaal zoveel kleiner dan in mijn herinnering. Na het stemmen weer fijn naar Nels huis gegaan waar ik tot rond half vijf ben gebleven.

Op naar mijn volgende afspraak met Jan-Willem om Indisch te gaan eten en vervolgens, om in Indische sferen te blijven, naar de film 'Sweet Dreams'. We dineerden in Garuda aan de Kneuterdijk en het eten was voortreffelijk. Garuda is een bijzonder restaurant van drie etages met tussenetages en wij werden op de derde verdieping geplaatst. Nadeel is wel dat het toilet zich bevindt op de eerste tussenetage en als man van mijn jaren moet ik wat vaker naar de retirade, wat resulteerde dat ik tot twee keer toe de afdaling en de klim kon maken. De bediening vond ik niet om over naar huis te schrijven, maar zoals gezegd het eten was echt geweldig.

In het Haags Filmhuis werd de film 'Sweet Dreams' vertoond in zaal 6 en dat is een bijzondere zaal met echte fauteuils. Ik was nog steeds aan het snotteren en hoesten en dat voelt, net zoals dinsdagavond in de bisocoop, wat ongemakkelijk omdat je de andere bezoekers met jouw lawaai belast. De film is zeker bijzonder te noemen, het speelt zich af op een suikerplantage in het Nederlands-Indië rond 1900. Door regisseur Ena Sendijarević is er voor een surrealistische absurdistische stijl gekozen om het verhaal van een Nederlandse familie te vertellen ten tijde van een opstand van de Indonesische arbeiders. Het is een zwaarmoedig verhaal maar tegelijkertijd zit er ook humor in zonder de hooghartige waanzin van de overheerser te bagatelliseren. Het is geen doorsnee film en stemt tot nadenken er wordt fantastisch in geacteerd. Renée Soutendijk heeft als de aan het verleden vasthoudende matriarch terecht meerdere prijzen gewonnen voor haar rol als Agathe. Ook Florian Myjer als haar zoon Cornelis beklijft door zijn spel. Verder gelauwerde namen als Peter Faber en Hans Dagelet. De (nog) onbekende Hayati Azis is zeer indrukwekkend als huishoudster Siti, haar gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen. Niet een film voor iedereen, maar ik vind 'm zeer de moeite waard. De film heeft maar liefst zes Gouden Kalveren gewonnen (beste film, regie, kostuumontwerp, camera, hoofdrol (Renée) en bijrol (Florian). 

Garuda.

Interieur Garuda.

Haags Filmhuis 

Renée Soutendijk en Hayati Azis. 

Cast 'Sweet Dreams' bij Gouden Kalf gala.