Koortsig

Woensdagavond kwam ik uit mijn werk en kreeg opeens een koortsig gevoel. Niet zo laat naar bed gegaan ervan uitgaand dat het 's morgens wel weer over zou zijn. Dat was niet zo, gelukkig hoefde ik maar een half dagje te werken dus ik nam wat in en ben naar m'n werk gegaan. Ik was blij dat ik om één uur naar huis kon want ik voelde me echt niet zo goed. 

Thuis gekomen naar bed gegaan en ben zo'n drie uur lang in een diepe droomloze slaap verzonken geweest. Toen ik wakker werd voelde ik me nog steeds niet bie. Ik kan me de tijd niet heugen dat ik me zo gevoeld heb. Die hele coronaperiode ben ik doorgekomen zonder ook maar één snottebel, terwijl om mij heen iedereen vroeg of laat door de pandemie werd bevangen, sommigen zelfs wel vaker. Ziek zijn is niet iets wat in mijn vocabulaire voorkomt, ik wil het gewoon niet.

Wat mij fascineert is hoe je lichaam reageert en aangeeft wat het nodig heeft, zo moest ik unbedingt kippensoep hebben, terwijl ik nooit kippensoep eet. De laatste keer was ergens in de jaren negentig. Ik had toen een amant die helemaal uit Leiden, op de fiets, naar Rotterdam kwam om mij eigengemaakte kippensoep te brengen toen ik ziek was. Dit was dezelfde persoon die toen we elkaar hadden ontmoet en mijn telefoonnummer vroeg (de tijd voor de mobiele telefoons, kinderen), waarop ik antwoordde: "Waar schrijf je dat dan op?", we liepen immers over straat. "Zeg maar, ik onthoud het wel", was de reactie. En dat was ook zo na een paar dagen werd ik opgebeld met een 'zie je wel'. Daar scoor je punten mee hoor, maar toch is ook deze amant in de nevelen van de tijd verdwenen. Maar ik dwaal af.

Kippensoep gekocht dus en gegeten en weer vroeg naar bed. Goed geslapen, gisteren was ik gelukkig vrij en stond ik nog steeds wat wiebelig op met het gevoel of ik in een wereld van watten leefde. Ik wilde geen koffie, wat normaal zo ongeveer mijn levenselixer is, maar thee en heel veel water. Mensen die mij kennen en bij herhaling roepen dat ik te weinig drink zullen niet weten wat ze horen. Maar je lichaam geeft dus duidelijk aan waar het behoefte aan heeft en ik heb er naar geluisterd met hier een daar wat paracetamol, wat bij mij meteen helpt omdat ik het maar heel sporadisch inneem. 

De ochtend doorgekomen met de snelheid van een luiaard, maar zo in de middag voelde ik me steeds meer opknappen en voilà, ik ben weer bij de mensen. Zelfs weer een kopje koffie gedronken, dat betekent dat ik weer aan de beterende hand ben. Een korte fallout, waarvan ik niet weet waarom, maar ben blij dat het bijna weer achter de rug is.