Frustratie

U kent me, ik ben een vrij nuchter mens met een nogal stabiel karakter, frustraties zijn bij mij dan ook nauwelijks aanwezig, maar er is iets in mijn leven wat voor een terugkerende frustratie zorgt, een eerste wereld frustratie, zal ik meteen toegeven, maar toch. 

Deze blogjes zijn niet alleen ter leering ende vermaeck voor u, maar dienen op gezette tijden ook als verwerkingsproces voor mijzelf, want u weet, als je iets opschrijft is het uit je systeem, en dit moet er nodig uit, het dient van de daken te worden geschreeuwd met lange uithalen van louter onmacht.

Het handelt om cafetières, en wel de driekops variant en om precies te zijn de glazen. Ooit heb ik besloten om Bodum cafetières aan te schaffen een kleintje (de driekops) voor de bewust alleenstaande mens en een grote voor als die mens eens bezoek krijgt. Die grote is nog steeds dezelfde die ik jaren geleden heb gekocht, maar de tegelijkertijd aangeschafte kleinere, die ook vaker wordt gebruikt, heb ik onderhand al drie verschillende houders van, natuurlijk ooit gekocht met glas, en ik heb tussendoor ook nog es een keer een los glas gekocht. U zult begrijpen, die glazen zijn gebroken door mijn eigen onhandigheid. 

Waar zit dan de frustratie in? De driekops zijn bijna nergens verkrijgbaar en de losse glazen al helemaal niet. Online bestellen? Ja dat kan, maar de bezorgkosten die erbij komen zijn twee derde van de prijs dat de cafetière of het losse glas kost. Dáár, dáár zit de frustratie. Ik ben heus niet kinderachtig om ergens geld aan uit te geven, zoals onlangs nog aan een Rolls Royce-paraplu, maar dit vind ik absurd.

Zondag heb ik maar weer eens zo'n glas gebroken, die van de cafetière die ik afgelopen juni in Zierikzee heb gekocht toen we daar waren om de verjaardag van Rick te vieren. Ik kan me nog de blijdschap herinneren die ik voelde toen ik eindelijk een driekops cafetière had gevonden, ik meen zelfs dat er tranen opwelden in m'n ogen. Maar na vier maanden ligt die blijdschap letterlijk aan scherven. 

Rest mij om weer op zoek te gaan naar een nieuwe cafetière of los glas, iets waarvan ik nu het gevoel heb dat ik dat voor een groot deel van mijn leven doe: cafetièrejacht. Nou ja, een mens kan maar een doel hebben in z'n leven. 

Zo, dat lucht op zo'n frustratieblogje. 

Hier staan ze dan, glasloos, v.l.n.r. de cafetière uit Zierikzee, de allereerste waar ik nog es een los glas voor heb gekocht en de cafetière die ik ooit als tweede kocht. Komt er nu nog één bij of een los glas? O, de spanning! Mijn leven is toch bruisend te noemen.