Maar het blogje van zeven jaar geleden gaat over het standpunt van Gerard Cox, waar ik me nog steeds in kan vinden, terwijl ik ook de artiesten snap die vanuit de eerste hand willen weten hoe hun voorstelling is geland. Zeker het voorbeeld uit het blogje, dat toneelstuk ging over AIDS en de maker wilde weten hoe de bezoekers de voorstelling hadden ervaren. Zulke gesprekjes met de maker of een complimentje geven over het getoonde vind ik ook leuk, maar ik hoef niet op de foto met ze of een handtekening, ik ben geen 12 jaar meer.
dinsdag 25 november 2014
Gerard Cox, die door het land toert met een voorstelling, heeft een uitspraak gedaan waar ik het volledig mee eens ben:
"Tijdens mijn jarenlange afwezigheid in het theater is er een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat artiesten na afloop nog even gezellig naar de foyer gaan om zich door het publiek te laten bewonderen. Daar ben ik tegen mensen. Zodra het licht uit is en het doek dicht, gaan we ieder ons weegs."
Zoals regelmatige lezers van mijn blogjes weten ga ik vaak en graag naar het theater, maar ik heb niet de geringste behoefte om de artiesten na de voorstelling, na hun werk dus, aan te spreken. Uitzonderingen bevestigen ook hier weer de regel, na een kleine voorstelling die ik met vriend Rick had bezocht was de regisseur en tevens acteur van het stuk benieuwd naar reacties van de bezoekers, en dan is het vakgerelateerd voor hem en is het leuk om van gedachten te wisselen, maar ik bedoel meer de mensen die in artiestenkringen bekend staan als 'artiestenvlooien', die vinden dat ze het récht hebben op een handtekening en om op de foto te gaan met iemand die net moe van zijn/haar optreden is. Er is een wijdverspreid misverstand dat artiesten zich dat maar moeten laten welgevallen omdat het deze mensen zijn waaraan ze hun populariteit te danken hebben.
Zoals ooit in een TV-programma "Fans!" was te zien zijn het veelal mensen met een verstandelijke beperking die dit gedrag vertonen, en dan is het ook wel weer begrijpelijk dat artiesten hun sociale kant laten zien omdat deze mensen geen idee hebben dat het zeer ongepast is, tevens zijn het mensen bij wie men duidelijke grenzen moet aangeven omdat ze die zelf moeilijk kunnen stellen. Ik werk in een dienstverlenend beroep en heb mezelf voor een gering bedrag verhuurd om leuk te doen tegen de verschillende mensen met wie ik contact heb tussen 9.00 en 17.30, maar daarna is het klaar en ik moet er niet aan denken dat die voor mij onbekende mensen het nodig zouden vinden om na die tijd ook nog tegen me aan te kletsen. Maar als artiest moet je dat dus maar goed vinden.
Ik ken van een afstand een zeer sneu geval van een bijna 60 jarige man die zich op diverse manieren opdringt aan alles wat maar enige bekendheid geniet of ooit heeft genoten. Zijn hele leven staat in het teken van het aanbieden van bosjes Lidl-bloemen of tekeningen, het op de foto gaan met, en zelfs het eisen van antwoord als hij de desbetreffende artiest zelfgemaakte CDtjes opstuurt met hun werk. Hij had niet misstaan in het eerder genoemde programma "Fans!", een prototype artiestenvlo.
Soms zijn artiesten ook verplicht om hun nieuwe CDtje na de voorstelling gesigneerd te verkopen, van dat half uurtje maken ze meestal wel iets, maar er is een artiest, wiens naam ik niet zal noemen, die dat met de grootst mogelijke tegenzin doet. Ik heb het twee keer na een voorstelling gezien, terwijl ze op het toneel zo geweldig leuk overkomt zit ze wat chagrijnig achter haar tafeltje met een viltstift in de hand. Daarom begrijp ik Gerard Cox zo goed, we betalen voor een voorstelling, de artiesten leveren, en dan is het mooi geweest en moeten we niet bruut uit de zo juist geschapen illusie worden ontwaakt met een zichtbaar met tegenzin handtekening zettende vedette.
"Tijdens mijn jarenlange afwezigheid in het theater is er een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat artiesten na afloop nog even gezellig naar de foyer gaan om zich door het publiek te laten bewonderen. Daar ben ik tegen mensen. Zodra het licht uit is en het doek dicht, gaan we ieder ons weegs."
Zoals regelmatige lezers van mijn blogjes weten ga ik vaak en graag naar het theater, maar ik heb niet de geringste behoefte om de artiesten na de voorstelling, na hun werk dus, aan te spreken. Uitzonderingen bevestigen ook hier weer de regel, na een kleine voorstelling die ik met vriend Rick had bezocht was de regisseur en tevens acteur van het stuk benieuwd naar reacties van de bezoekers, en dan is het vakgerelateerd voor hem en is het leuk om van gedachten te wisselen, maar ik bedoel meer de mensen die in artiestenkringen bekend staan als 'artiestenvlooien', die vinden dat ze het récht hebben op een handtekening en om op de foto te gaan met iemand die net moe van zijn/haar optreden is. Er is een wijdverspreid misverstand dat artiesten zich dat maar moeten laten welgevallen omdat het deze mensen zijn waaraan ze hun populariteit te danken hebben.
Zoals ooit in een TV-programma "Fans!" was te zien zijn het veelal mensen met een verstandelijke beperking die dit gedrag vertonen, en dan is het ook wel weer begrijpelijk dat artiesten hun sociale kant laten zien omdat deze mensen geen idee hebben dat het zeer ongepast is, tevens zijn het mensen bij wie men duidelijke grenzen moet aangeven omdat ze die zelf moeilijk kunnen stellen. Ik werk in een dienstverlenend beroep en heb mezelf voor een gering bedrag verhuurd om leuk te doen tegen de verschillende mensen met wie ik contact heb tussen 9.00 en 17.30, maar daarna is het klaar en ik moet er niet aan denken dat die voor mij onbekende mensen het nodig zouden vinden om na die tijd ook nog tegen me aan te kletsen. Maar als artiest moet je dat dus maar goed vinden.
Ik ken van een afstand een zeer sneu geval van een bijna 60 jarige man die zich op diverse manieren opdringt aan alles wat maar enige bekendheid geniet of ooit heeft genoten. Zijn hele leven staat in het teken van het aanbieden van bosjes Lidl-bloemen of tekeningen, het op de foto gaan met, en zelfs het eisen van antwoord als hij de desbetreffende artiest zelfgemaakte CDtjes opstuurt met hun werk. Hij had niet misstaan in het eerder genoemde programma "Fans!", een prototype artiestenvlo.
Soms zijn artiesten ook verplicht om hun nieuwe CDtje na de voorstelling gesigneerd te verkopen, van dat half uurtje maken ze meestal wel iets, maar er is een artiest, wiens naam ik niet zal noemen, die dat met de grootst mogelijke tegenzin doet. Ik heb het twee keer na een voorstelling gezien, terwijl ze op het toneel zo geweldig leuk overkomt zit ze wat chagrijnig achter haar tafeltje met een viltstift in de hand. Daarom begrijp ik Gerard Cox zo goed, we betalen voor een voorstelling, de artiesten leveren, en dan is het mooi geweest en moeten we niet bruut uit de zo juist geschapen illusie worden ontwaakt met een zichtbaar met tegenzin handtekening zettende vedette.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten