Omdat ik nu alweer zeven jaar niet meer 'in de boeken' zit, heb ik de opkomst van auteur Pim Lammers gemist. Pim debuteerde in 2017 met zijn prentenboek 'Het lammetje dat een varken is' met illustraties van Milja Praagman. Het is het allereerste Nederlandse transgender-prentenboek. Het werd in 2018 bekroond met een Zilveren Griffel. Daarna volgenden o.m. 'De boer en de dierenarts' over de liefde tussen twee mannen, 'Een tent vol' een boek vol weetjes over het circus en 'Het grote kleine monster' over monsters en stoer zijn.
Ik kwam over Pim te weten door iets wat hem is overkomen, hij was tijdens de afgelopen Kinderboekenweek, zoals wel vaker, uitgenodigd om op een basisschool dichtworkshops te geven. Pim vindt dat geweldig leuk om te doen en de kinderen voor wie hij het doet ook. Maar deze Kinderboekenweek is hij tot twee keer toe op het laatste moment afgebeld. Twee scholen hadden ontdekt waar zijn boeken over gaan en besloten dat hij niet meer welkom was in de klas. Pim heeft de directeurs van die scholen het volgende bericht gestuurd welke hij op Twitter heeft gedeeld:
Beste schooldirecteur,
Vandaag zou ik eigenlijk op uw school voor de klas staan. ik had het al helemaal voorbereid: gedichten verzameld, opdrachtjes bedacht. En ik had er zin in, de kinderen hopelijk ook. Maar twee dagen geleden werd ik door iemand van uw school afgebeld: de onderwerpen waar ik over schrijf, gender- en seksuele diversiteit, passen niet bij 'de identiteit van de school'.
Een filmpje op uw website begint met de zin: 'Iedereen is welkom hier'. Maar waarom mocht ik niet komen? Of, nou ja, ik mócht wel komen - zolang ik het dan maar niet ging hebben over 'bepaalde onderwerpen'. Mocht ik niet voorlezen uit 'Het lammetje dat een varken is'? Moest ik mijn vriend verzwijgen als er door een kind werd gevraagd of ik een vriendin had?
Het is 2021 en we leven in Nederland. Hoewel ik vaker negatieve opmerkingen heb gekregen op mijn boeken, had ik niet verwacht dat ik geweigerd zou worden op een basisschool.
Het telefoontje deed pijn - ik zat zelf in groep 7 toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen. Het was een verwarrende en vooral ook eenzame periode: ik wist niet wat het woord 'homo' precies betekende en ik dacht dat ik de enige was die zich zo voelde. Het had me heel erg geholpen als er op mijn school open over gesproken werd. Of als ik mezelf had teruggezien in films, op SchoolTV, in kinderboeken. Al was het maar in een gedicht dat een schrijver zou hebben voorgelezen tijdens een dichtworkshop.
Ik moet denken aan alle klassen die ik vandaag zou ontmoeten. Aan de jongens die verliefd worden op jongens, aan de meisjes die verliefd worden op meisjes. Wist u eigenlijk dat er in elke klas gemiddeld één kind zit dat zich niet helemaal thuis voelt binnen de hokjes 'jongen' en 'meisje'? Ik heb met ze te doen. Een school hoort een veilige omgeving te zijn, een omgeving waar kinderen zich thuis voelen en zichzelf kunnen, durven en mogen zijn. Een school als die van u kan verregaande gevolgen hebben voor deze kinderen, niet alleen op jonge maar ook op latere leeftijd.
Hieronder staat een gedicht van mij dat ik in deze Kinderboekenweek nog heb voorgelezen aan een groep 7. Eén jongetje zei meteen daarna: 'Maar dat hoeft helemaal niet stiekem, dat mag gewoon, hoor!'
Hij had gelijk: op zijn school hoefde het helemaal niet stiekem, op zijn school mocht het gewoon. Was dat ook maar zo op uw school.
Wat jongens niet mogen doen
 |
| Pim Lammers. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten