Doug Storm

In mijn wekelijkse 'Omringd door gekken' blogjes en ook daarbuiten mag ik graag op een anekdotische ironische manier het doen en laten van de mensch belichten, maar rode draad blijft dat ik, zoals al eerder vermeld, mensen steeds minder leuk ga vinden. Zo'n pandemie en de maatregelen daaromtrent werken in deze als een katalysator, mijn hemel wat kunnen mensen ongelooflijk zeiken! Daarom is het voor mij belangrijk om ook eens verhalen tot me te nemen waarin het mooie en positieve van de mensheid naar boven komt, want natuurlijk is dat er ook, daar sluit ik m'n ogen niet voor, sterker nog, het werkt als balsem voor mijn stijgende antipathie. Ik kan me zo voorstellen dat dat voor u ook geldt, daarom het verhaal van acteur Doug Storm, zoals opgenomen in het boek 'Making It On Broadway'.

"Ik was op tournee met 'Les Miserables' en we traden op in Salt Lake City. In die tijd verkochten we posters van handtekeningen voorzien door de volledige cast. Voor $50 werden die verkocht voor het goede doel, Broadway Cares/Equity Fight AIDS. 

Na een optreden was ik, gekleed in mijn toneelkostuum, posters aan het verkopen in de lobby. Ik zag een klein meisje die naar me keek of ik de Messias was. Ik hoorde haar vragen: "Alsjeblieft mama, alsjeblieft, mag ik een poster? Alsjeblieft, alsjeblieft?" Haar moeder zei nee en ze liepen weg. Het was een moment wat ik nooit meer vergeet. Een stemmetje binnenin me zei duidelijk: "Ga, Doug, ga!"

Plotseling, zonder verder na te denken rende ik, nog volledig in toneelkostuum, het theater uit. Ik wurmde me door de menigte heen en zag het meisje en haar moeder aan de overkant. Onderwijl dacht ik terwijl ik daar rende in mijn Les Miserables-kostuum, straks word ik nog gearresteerd, maar het maakte me niet uit.

Ik benaderde het meisje en zei: "Sorry". Ze draaide zich om en staarde enkel. "Je bent je poster vergeten." Ik gaf haar de poster en ik draaide me om en rende terug naar het theater voordat iemand iets kon zeggen. Ik ging naar het kantoor van de company manager en zei: "Ik heb één van de posters weggegeven. Hier is vijftig dollar, mijn bijdrage aan Broadway Cares."

Een paar dagen later hing er een brief aan het mededelingenbord en dit is wat er in stond:

'Lieve cast van 'Les Miserables,

Jullie hebben me enorm geraakt, dank je wel. Ik wil jullie ook bedanken voor de poster die jullie mijn dochter hebben gegeven. Ik weet niet wie je bent, maar het was een aardige jongeman, en hij was al weg voordat wij dank je wel konden zeggen. Laat ik jullie iets vertellen over mijn dochter. Ze is ziek. De verwachtingen zijn dat ze geen lang leven zal hebben en jong sterft. Ze heeft altijd 'Les Miserables' willen zien, ze mocht die avond even uit het ziekenhuis weg om de show te bezoeken. De kaartjes waren een cadeau van een vriend van de familie. Ik ben een alleenstaande moeder. Krap bij kas. Ik vond het vreselijk dat ik die poster niet voor mijn dochter kon kopen. Heel, heel erg bedankt, wie je ook bent. Dank, dank, dank'.

De hele cast zat in tranen. Ik zei niets.

Vier jaar later, de avond voordat 'The Scarlet Pimpernel' zou stoppen, was ik moe en enigszins bitter. Ik zou weer werkloos zijn. Vanuit het niets hoorde ik vanaf de ingang van het toneel een stem: "Meneer Storm?" Ik dacht: Mijn hemel, wie noemt me in godsnaam meneer Storm? Ik keek en bevroor voor een moment. Het was het kleine meisje van toen. 

"Hoi, ik wist dat u in de show zat want ik volg het op internet, ik heb een klein pakje voor u en een kaartje". "Jeetje, hoe gaat het met je? Wil je binnenkomen? Ga je de show zien vanavond?" "Nee", antwoordde ze, "Ik ga de show morgenavond zien, de laatste show". Ik zei, "Kom morgen dan voordat de show begint, dan neem ik je mee backstage". 

Ik ging naar boven om mijn makeup op te doen. Ik stopte even om het kaartje te lezen.

'Ik wilde u laten weten dat ik ben toegelaten tot NYO Tisch Shool of the Arts for Drama, en ik ga me inschrijven want ooit wil ik ook een poster geven aan een kind. Dank u voor het helpen om mijn leven vorm te geven'. 

Ik was van mijn stuk gebracht. In mijn moment van wanhoop en zelfzuchtige bitterheid, was daar ineens dat meisje. De cirkel was rond. Dat alleen is waarom ik in deze business ben gaan werken."

Doug Storm.