Al geruime tijd ben ik lid van een Facebookgroep over de wijk waarin ik ben opgegroeid in Den Haag, Morgenstond. Het is een naoorlogse wijk welke in de jaren vijftig van de vorige eeuw in razend tempo werd gebouwd, maar wel met een duidelijk plan, er was ruimte voor veel groen en gemeenschappelijke tuinen bijvoorbeeld. Er was verschillende architectuur maar het harmonieerde wel met elkaar. Vele foto's van de site heb ik gedownload en staan als screensaver op mijn computer, zo zie ik steeds weer de zo vertrouwde plekken uit mijn jeugd voorbij komen. Er komen niet veel nieuwe oude foto's bij, maar van de week stond er plots een foto die mij emotioneerde. Nu zitten mijn emoties om onbekende redenen vrij hoog de laatste tijd, ik laat dat maar zo, een fase, de leeftijd, aard van het beestje, wie zal het zeggen? Maar bij de aanblik van deze foto voelde ik me verklempt.
Ik zal u proberen er deelgenoot van te maken. De foto is gemaakt in 1952, het allerprilste begin van de wijk. Mijn vader kwam er in 1953 wonen. We zien hier de straat waarop die auto staat, dat is de Maartensdijklaan, we kijken naar de straat waar de portiekflats staan, dat is de Gramsbergenlaan. Wat mij meteen raakte zijn die prachtige beschilderingen op de muren, die kan ik me nog heel goed herinneren, en die zitten er volgens mij heden ten dage nog. U ziet tussen de twee flats in dat er nog gebouwd wordt, die straat zou de Raaltestraat gaan heten.
Recht tegenover de Raaltestraat, niet zichtbaar op de foto, maar ik weet het, ligt de Hellendoornstraat, de straat waar ik tot mijn 21e heb gewoond met mijn ouders, in exact zo'n zelfde portiekflat op de bovenste etage. En om de cirkel rond te maken de straat waaruit de foto is genomen is de Dalfsenstraat, daar ben ik gaan wonen op mijn 21e in mijn eerste flatje toen mijn ouders naar Doetinchem verhuisden. U kunt aan het ontbreken van de stoep zien dat daar nog niet is gebouwd, de woningen in de Dalfsenstraat zijn, als ik het goed heb, in 1954 opgeleverd.
Wat mij ook treft is de prachtige helderheid van de foto, ik zou er zo in willen lopen, vanaf het punt waar de foto gemaakt is weet ik talloze zaken aan te wijzen die niet op de foto staan. Ik kan in een paar minuten lopen bij mijn kleuter- en lagere school staan, aan de kant waar die auto staat zou jaren later de bushalte zijn waarmee ik naar de stad ging, 11 jaar na deze foto kwamen koningin Juliana en prins Bernhard de wijkbioscoop Euro Cinema aan de Leyweg openen, waar ik als kind zovele matinees heb bezocht en zo kan ik nog wel even doorgaan, herinneringen buitelen over elkaar heen.
Soms krijg je zomaar onverwacht een cadeautje aangereikt en deze foto is dat voor mij en zoveel meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten