Glee en Oogappels

Mijn eerdere blogje over 'Glee', de serie die ik pas ben gaan kijken, dien ik enigszins bij te stellen. Ja, het blijven wat vergezochte en soms zelfs totaal ongeloofwaardige verhaallijnen en gebeurtenissen. En die stereotypering van het leven op een highschool met cheerleaders en quarterbacks en het worden van promking en -queen als het hoogst haalbare komen wat exorbitant over, maar het is van Amerikaanse makelij, dus dan is enige overdrijving toegestaan. Waar ze altijd heel goed in zijn is, ondanks dat, tóch op het gevoel inspelen en dat werkt bij mij. 

Wat ik geweldig vind aan de serie is dat er, voor Amerikaanse begrippen, heel liberaal is gecast. Er zijn mensen van kleur, personages met een lichamelijke of geestelijke beperking, verschillende lichaamsvormen, diversiteit in seksuele oriëntatie, kortom een doorsnee van de samenleving. Niet alles en iedereen is namelijk wit, hetero met een perfect gezicht en lichaam. Ook de problemen die deze mensen ervaren worden benoemd en niet onder het tapijt geschoven. Op die manier hebben met name jongeren een rolmodel waar ze zich aan kunnen spiegelen. Met terugwerkende kracht is Kurt Hummel (Chris Colfer) natuurlijk mijn favoriete personage. Wij hadden in mijn tijd alleen Albert Mol als referentiekader. Daarnaast heb ik Shannon Beiste (Dot Marie Jones) in mijn hart gesloten, de vrouw als een huis met het kleine hartje. 

Ik merk dat ik die diversiteit aan mensen in films en series fijn vind. Te lang hebben we naar perfecte mensen gekeken in 'Dallas' en 'Dynasty'-achtige series. Daarom is de Nederlandse serie 'Oogappels', waarvan onlangs het derde seizoen is begonnen, zo geweldig. Het heeft helemaal niets met 'Glee' te maken, behalve dan de diversiteit aan personages. Net als bij 'Glee' een goede mix aan interessante mensen van allerlei pluimage. Merel (Malou Gorter) die het goed bedoeld, maar omdat ze geen flair heeft als keiharde bitch overkomt. Ik vermoed dat Malou de vrouw die ze speelt als uiterst kwetsbaar zal omschrijven. Chris (Thor Braun) de puber die van iedereen eigenlijk het meest volwassen is in hoe hij in het leven staat. En een geweldig rolmodel voor veel jongeren van nu die op zoek zijn naar wie ze zijn. Thor vertelde in een interview dat hij eigenlijk met dezelfde vragen zat over zichzelf op hetzelfde moment als Chris in de serie. Ik vraag me af als je 'alter-ego' de door de makers en schrijvers in de mond gelegde zinnen uitspreekt ze jou dan misschien helpen om het in het echt ook wat scherper te zien? 

De schrijvers van de serie weten heel goed de tijdsgeest vast te leggen, hoe Merel tegen een muur van onbegrip aanloopt als ze aankaart dat zij als vrouw minder verdient dan een zojuist aangenomen mannelijke collega die exact hetzelfde werk doet. De curlingmoeder Fabie (Brancha van Doesburgh) en Chris die in de aflevering van woensdag de leraar corrigeert als die het heeft over het 'uit de kast moeten komen'. Hoezo moeten? Onlangs nog negatief nieuws over de reformatorische school Gomarus in Gorinchem waar men de leerlingen dwong om precies dat te doen. De schrijvers konden bij het schrijven van die scène nooit bevroeden hoe actueel ze ermee zouden zijn. 

Geweldige vondst is ook het commentaar van de grootouders (gespeeld door zeer gerenommeerde acteurs en actrices) in interview setting over het opvoeden in het algemeen en dat van pubers in het bijzonder. Kortom een heerlijke serie met van jong tot oud leuke goed gecaste acteurs en actrices in interessante verhaallijnen, waarbij het voor de jongere onder hen natuurlijk geweldig op hun cv staat dat ze aan zo'n serie hebben meegewerkt. Ik heb iedere week weer het gevoel dat ik bij bekenden op bezoek ga.

Oogappels.

Dot Marie Jones en Chris Colfer.