Dit blogje stamt uit mijn tijd als uitkeringsgerechtigde, na het faillissement van V&D. Het UWV had een cursus voor vijftigplussers in het leven geroepen en daar kwam ik met leeftijd- en lotgenoten in contact. Dat contact met elkaar was leuk, maar of ik/we nu erg veel aan die cursus hebben gehad waag ik te betwijfelen.
Het mooie en leerzame aan deze groep mensen was dat we weliswaar in hetzelfde schuitje zaten, maar ieder een eigen verhaal had en een faillissement lang niet zo erg en schrijnend is als de verhalen van sommigen uit deze groep. Wat mij meteen weer raakt bij het herlezen, is het verhaal van de ex-medewerker van de NS, die man is niet zo netjes behandeld en was daar nog steeds geëmotioneerd over.
vrijdag 1 juli 2016
Een aan autisme grenzende focus met een grote mate van nauwkeurigheid en accuratesse, gelardeerd met behoefte aan zelfstandigheid, perfectionisme en tegelijkertijd behept met hoogsensitiviteit. Daarnaast relativerend met humor, creatief en betrouwbaar. Voilà mijn competenties. Een droom voor iedere werkgever, want zeer toegewijd in de werkzaamheden die gedaan moeten worden en buitengewoon opmerkzaam op de omgeving, maar nuchter genoeg om in een helikopterview alles te kunnen relativeren en met humor de angel uit gespannen situaties te halen. Dat ik de werkgevers nog niet van me af moet slaan is welhaast niet te begrijpen.
De mij op de voet volgende lezer zal het meteen snappen, ik ben weer naar de cursus van het UWV gegaan. Het was een bijzondere bijeenkomst, omdat we onszelf en elkaar weer een stukje beter hebben leren kennen. Bij de meeste van mijn generatiegenoten kwam naar voren dat we ons in de huidige wijze van vraag en aanbod op de arbeidsmarkt erg onzeker voelen. Het geeft steun te weten dat ik dus niet de enige ben.
Onze cursusleidster had iets bedacht wat ik ooit wel eens eerder op een cursus heb gedaan, namelijk een fotospel. Op een tafel liggen foto's en iedereen kiest daar een foto uit die hem of haar het meeste aanspreekt. Vervolgens vertelt iedereen waarom juist deze foto zo aansprak. Sommigen hadden iets gekozen wat met hun hobby of vakantie te maken had, anderen iets met hun werk. Zo had de man die jarenlang in de groenvoorziening had gewerkt een foto van een vlinder gekozen, omdat het buiten werken hem heel gelukkig maakte, de dame die niet zo extravert is koos een foto van handen die elkaar vasthielden, die foto toonde voor haar geborgenheid, zo vertelde ze. De man die een foto van een trein had gepakt had meer dan 30 jaar bij de NS gewerkt op diverse onderdelen in het bedrijf, maar was ontslagen omdat hij geen HBO opleiding had en het meisje wat zijn functie over ging nemen wel. Toen ik deze man met enorme passie over zijn vak hoorde praten bedacht ik me dat het wel heel erg goed met de NS moet gaan dat ze het zich kunnen veroorloven deze werknemer met een groot hart voor het bedrijf weg te sturen. Het onnodige natrappen had niet gehoeven en heeft deze man ongelofelijk veel pijn gedaan, hij raakte er weer geëmotioneerd van.
Gelukkig hoefde ik niet direct na hem mijn fotokeuze te verklaren want mijn keel zat even dicht na zijn verhaal. Ik had een foto gekozen waarop 3 dames met een kinderwagen stonden. De moeder was een moslima, en de twee andere dames die keken zoals vrouwen nu eenmaal kijken bij baby's waren van Surinaamse afkomst. Ik vertelde dat de reden van mijn keuze lag aan het feit dat we in een verwarrende tijd leven, niet alleen in Nederland maar wereldwijd, dat ik me daar zorgen om maak en het soms niet droog hou bij de journaalbeelden. Maar dat deze foto voor mij de basis symboliseert: iedere moeder houdt van haar kind en wil het beste voor haar kind. Deze 3 dames zijn van verschillende komaf, maar vinden en begrijpen elkaar hierin en dat het fijn zou zijn als meer mensen vanuit die basis -eigenlijk zijn we allemaal gelijk- zo zouden denken.
Ook deze keer hebben we huiswerk gekregen voor over 2 weken. We mogen een anekdote schrijven over iets waar we trots over zijn en waaruit blijkt dat we onze competentie(s) succesvol hebben ingezet, het mag zowel werkgerelateerd of uit het privéleven zijn. Als leidraad werd ons de STARR- methodiek aangereikt:
Situatie
Taak
Actie
Resultaat
Reflectie
Nou, een anekdotisch verhaaltje vertellen dat kan ik wel, en het via die methodiek doen vind ik alleen maar leuk. Ik maak er twee, één van het werk en één privé. Leuk is ook dat iemand uit de werkgevershoek erbij aanwezig zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten